Shteti nuk mbyllet për shkak të sëmundjes, Kushtetuta nuk toleron ndërprerje apo pauza. As edhe përballë një emergjence shëndetësore.
Shteti nuk mbyllet për shkak të sëmundjes. Tani Italia është e ndarë domosdoshmërisht në dy. Një pjesë e mbyllur në shtëpi një pjesë tjetër nga shtetrrethimi, (për më të rinjtë: ndalimi i autoriteteve ushtarake për të lënë shtëpinë në orare të caktuara të mbrëmjes, urdhrin për të fikur ose për të mos lënë dritat ndezur). Një pjesë tjetër duhet të shkojë në punë,sepse pa të ne nuk do të vazhdonim.
Kushtetuta nuk toleron ndërprerjet apo pauzat. Ai nuk dorëzohet nga sëmundja. Derisa të mblidhen ‘Dhomat’ e reja, fuqitë e ‘Dhomave’ të mëparshme zgjaten. Në rast lufte, kohëzgjatja e ‘Dhomave’ mund të zgjatet. Kompetencat e Presidentit të Republikës zgjaten nëse ‘Dhomat’ shpërndahen. Vetë mekanizmi i rinovimit të Gjykatës Kushtetuese siguron që të mos ketë ndërprerje ose pauza. Sipas traditës antike dhe simbolike, Ministri i Brendshëm, në mes të pushimeve verore, më 15 gusht, shkon për të vizituar zyrën e zbatimit të ligjit. Shteti nuk ndalet, nuk toleron pushimet apo sëmundjet, kjo është një nga parimet e tij themelore, asaj të vazhdimësisë.
Për të siguruar respektimin e shërbimeve themelore publike, tridhjetë vjet më parë, një ligj kufizoi një nga të drejtat kushtetuese, atë të grevës. Kur kishte mbretër në botë, thuhej se mbreti nuk vdes kurrë: personi fizik mund të vdesë, jo ai mistik. Një nga historianët më të mëdhenj gjermanë, Ernst Kantoroëicz, e ilustroi këtë me imazhin e dy trupave të mbretit, një subjekt natyror të vdekjes, tjetrin mistik, të panatyrshëm, i cili nuk vdes kurrë.
Edhe kur buxheti i Shteteve të Bashkuara nuk miratohet dhe ushtrimi i përkohshëm përfundon, llamba e Statujës së Lirisë është e fikur, Presidenti urdhëron punonjësit e ministrive të lënë zyrat dhe ato janë të mbyllura, qendra e Uashingtonit zbrazet (është ka ndodhur disa herë, një nga këto për gati një muaj), shteti nuk i mbyll dyert, sepse organet kushtetuese, forcat e armatosura dhe të rendit dhe shërbimet thelbësore mbeten në krye të detyrës.
Tani jemi në një nga këto kryqëzime kritike. Organet kushtetuese, sistemet e mbrojtjes dhe të rendit publik, njerëzit përgjegjës për marrëdhëniet e jashtme, ata që administrojnë shërbimet thelbësore (transportin, energjinë elektrike, komunikimet), qarkun e informacionit (gazetat, radio, televizioni, lajmet ), për të mos përmendur ata që janë në vijën e parë, punonjësit e shëndetësisë, pavarësisht nga natyra publike oseprivate, janë pjesë e asaj bërthame thelbësore, pa të cilën jo vetëm vetë shteti, por e gjithë shoqëria nuk mund të mbijetojë.
Midis këtyre, në radhën e parë, Parlamenti, të cilin përfaqëson ajo kompani, dhe i cili po përpiqet të gjejë një mënyrë për të kombinuar respektimin e së drejtës për shëndetin e anëtarëve të saj dhe detyrën për ta bërë zërin e shoqërisë të dëgjohet në institucione. “Ju që jetoni të sigurt / në shtëpitë tuaja të paqëndrueshme ” (për të përsëritur fjalët e Primo Levit) nuk mund ta harroni. /corriere.it
