Gazeta “La Repubblica” arriti të intervistojë Angelo Vavassori-n, reanimatorin e spitalit të Bergamos, i cili po shërohet pas një frike të madhe.
Mjeku donte t’i tregonte ato ditë të tmerrshme, ku jetonte mes frikës dhe shpresave. Tani më e keqja duket se ka kaluar.
Angelo Vavassori është një 53-vjeçar nga Treviolo. Ai është raeanimator në spitalin e Bergamos dhe para infeksionit, i kishte parë efektet e Covid-19 te njerëzit që ishin shtruar në spitalin e tij. Por nuk ishte infektuar nga dy pacientët me të cilët duhej të merrej më 22 shkurt, (ditët para infektimit të tij), sepse ai kishte vendodur një maskë dhe të gjitha mbrojtjet protokollare në atë kohë. Ndoshta ka ndodhur përmes ndonjë personi tjetër, që ishte në spital për trajtime të tjera.
“Pas disa orësh kalova nga 15 deri në 40 frymë në minutë. Nuk më hynte më ajër në mushkëri dhe gati sa nuk humba shikimin”, tha Angelo Vavassori për “La Repubblica”. “Nëse jam këtu, ia kam borxh kolegëve të mi mjekë, heronjve. Në momentet më të vështira ata më bënë të ndjehem i qetë. Historia ime, në orët e zeza, mund të ndihmojë shumë që të mos dorëzohen” – tregoi mjeku 53-vjeçar.
Ethet e forta dhe problemet me frymëmarrjen i kishte më 29 shkurt. Shtretërit e spitalit tashmë ishin zënë, kështu që ai vendosi të qëndronte i izoluar në shtëpi, në një dhomë larg gruas së tij dhe katër fëmijëve të tyre.
Pastaj situata filloi të shpejtohej. Pak ajër në mushkëri, ethe të forta, një ndjenjë mbytjeje, dobësi dhe probleme me sytë, që e lejuan atë të shihte atë që po ndodhte rreth tij. Deri në atë çast kur u fut në një shtrat të ICU ku çliroi veten dhe që i dha mundësinë të intubohej dhe shpëtohej.
“Dispnea të lë pa frymë. Ata menjëherë më futën në kaskën ‘Peep’ në fund të presionit pozitiv të frymëmarrjes. Unë u përpoqa t’ia dilja pa qetësuas dhe i paintubuar. Sidoqoftë, e humbet vetëdijen, nuk ishte e lehtë”.
Për 48 orë ai humbi vetëdijen, ndërsa iu nënshtrua protokollit me koktejin e barnave të planifikuara. Pastaj u zgjua në shtratin e spitalit: “Mendova se isha në shtëpi, i këputur në gjumë. Por në shtratin afër meje ishte një pacient që unë e kisha trajtuar për Covid-19. Ashtu si fëmijët, gjithçka duket e re dhe e jashtëzakonshme. Kjo dramë na mëson vlerën e çdo gjëje të vogël”.
Historia e tij rikthen shpresën në një periudhë të vështirë: “Mos u paralizoni nga frika. Ne duhet të qëndrojmë të qetë dhe të mbështetemi te mjekët. Ata ju nxjerrin nga situata, çdo pneumoni ka regres. Por shqetësimi im është diçka tjetër”.
