Nga Refi Tollozhina aktiviste e Lëvizjes për Universitetin
Më kanë pyetur shpesh se përse jam bashkuar me Lëvizjen Për Universitetin. Nuk kam dashur të flas për këtë gjë… deri më tani.
Kam humbur mamin kur kam qenë 11 vjeç. Jo gjithkush mund ta kuptojë. Gjithsesi im atë u martua përsëri, duke qenë se unë dhe motrat e mia ishim të vogla. Kështu numri i fëmijëve shkoi në 6. Vazhdimisht e kam pyetur veten se si ia dilte babi të na rriste, dhe ende nuk e di.
Tani që jam në universitet, si fëmijë jetim, qoftë edhe me një prind, unë dhe të tjerë si unë duhet të përfitonim bursë dhe përjashtim nga tarifa. Por kjo gjë në Shqipëri nuk ndodh. Që unë të përfitoj, duhet që babi im të jetë ose i papunë, ose invalid, ose pensionist, ose të mos jetë fare. I ashtuquajturi “Pakt për Universitetin” e tregoi fare mirë se nuk ka për t’ua lehtësuar jetën studentëve, por do ua bëjë edhe më të vështirë, duke hequr qoftë edhe të vetmen shpresë të fundit që mund të kishin: bursën.
Protestoj për veten, sepse askush nuk mundet të rritë 6 fëmijë me një rrogë qesharake prej faturisti. Protestoj për të gjithë të tjerët, sepse çdokush ka të drejtën e një arsimi dinjitoz dhe e vetmja gjë për të cilën duhet të shqetësohen janë mësimet. Lëvizja Për Universitetin më dha shpresën që më duhej. Më bëri të kuptoj se të drejtat nuk dhurohen, por fitohen. Dhe unë do t’u bashkohem gjithmonë shokëve dhe shoqeve të mia në luftën për arsimin e duhur. Sepse ndryshe nga partitë, të cilat luftojnë për interesa personale, ne luftojmë për të gjithë!
