Tregim–Nga Agim Hushi
Ai ngrihej cdo dite ne mengjes, lahej, bente fiskulture dhe vishte kemishen e hekurosur dhe te lare me merak!
Dilte pinte kafen e mengjesit ne kafenen e lagjes dhe ashtu i kerrusur nga vitet dhe i ngadalte merrte rrugen e shkolles !
Kishte vite qe kishte dale ne pension por vazhdonte te jepte mesim ne piano !
Drejtori i ri i kishte dhene urdher te pushonte mesimdhenien por ai i ishte lutur te vazhdonte!
Pas vdekjes se gruas se tije te dashur mesimdhenia ishte i vetmi shpetim per ti ikur vetmise! I dashuronte pianon dhe studentet e tij!
Duart i ishin thare por gishterinjt i kishin fituar me shume dashuri dhe emocion!
Kur luante ne piano dukej sikur gjithe mencuria dhe muzika qe kish luajtur ne vite i rridhte natyrshem!
Tone te mrekullueshme qe e benin pianon nje instrument magjik!
Edhe ate dite marsi u ngrit heret si zakonisht, piu kafen e zakonshme dhe ashtu qete qete e i kerrusur mori rrugen e shkolles!
I merreshin pak mendt dhe kembet me zor i terhiqte!
Por e mbajti veten dhe sdesh te jepej!
Po ta shihte drejtori keshtu do ta ndalonte te jepte mesim dhe kjo per te ishte tragjike! I kishte mbushur 78 vite dhe nuk ishin pak….
I dha vetes kurajo dhe sikur u ndje me mire!
Por kembet i kishte te pafuqishme, ata mezi e mbanin!
Ah, mendoi! Kishte dy dit qe hante vetem spinaq te zier! Pensioni nuk i dilte dhe kishte disa dit qe parat e fundit i kishin mbaruar!
Denisi ishte nxenesi i tij qe i doli perpara sapo e dalloi nga kangjellat e shkolles!
Ajo dashuri e nxenesve te tije e rinonte, i jepte jete dhe kurajo viteve te tije!
Mirmengjes profesor!
Mirmengjes Denis, iu pergjigj ai dhe e harroi dobesine!
U futen ne klase !
Denisi vuri duart mbi piano dhe profesorit sikur i celi pranvera ne kraharor!
Ishte mars dhe lulet sapo kishin filluar te celnin! Vecanerisht mimozat qe mbushnin oborrin e shkolles me verdhesin e tyre magjike!
Profesori lumturohej nga ky shperthim pranverore dhe ndihej i lumtur qe jetonte!
Vazhduan mesimin!
Denisi po behej nje pianist i mire! Duart i rridhnin dhe muzikaliteti po rritej bashke me te! Profesori ndihej krenare dhe i lumtur me ecurine e tije!
Por papritmas syte filluan ti erreshin dhe koka ti rendohej!
Se ndjeu veten mire!
Denisi e ndaloi mesimin!
Profesor, bejme here tjeter i tha!
Qetsohu!
Befas profesori ndjeu se kish uri! Nje uri te thelle, sikur kishte vite pa ngrene! Denisi doli!
Profesori doli pas tije!
Befas ne korridorin e shkollea vuri re kazanin e plehrave! Prej aty po vinte nje ere e mire hamburgeri gjysem e ngrene!
I erdhi turp nga vetja! Aq turp sa per here te pari mendoi qe me mire te mos ishte gjalle!
Por uria ishte aq e madhe sa kembet e drejtuan nga koshi i plehrave!
Hodhi syte rreth e qark se mos po e shihte kush!
Futi duart ne koshin e pehrave dhe rrembeu hamburgerin e hedhur pergjysme!
Befas Denisit i ndeshen syte profesorin ! E pa qe mori hamburgerin nga koshi dhe i dhembi ne shpirt! Por beri sikur nuk e pa dhe u fut ne klase!
Profesorit i shijoi aq shume ai hamburger nga koshi i plehrave dhe i erdhi cudi si e kishin hedhur ashtu, aq te mire e te shijshem! E hengri me fund dhe uria iu shua si me magji!
Aq pak i ishte dashur te shuante gjithe ate uri!
U fut ne klase dhe e gjeti Denisin te perlotur!
Cke, e pyeti i merakosur!
Asgje profesor iu pergjigj Denisi dhe lotet i rrodhen curg!
E perqafoi profesorin dhe nuk permbahej nga ngasherinet!
I erdhi turp nga vetja qe profesori kishte uri!
Desh ta godiste veten qe smund ta ndalonte nje poshtersi te tille te botes ku po jetonin!
Por vetem qau me perulje dhe i dorzuar nga fakti i turpshem i urise se profesorit!
