Para se te behej drejtor.
Beri gjithe fushaten ne nje vend skajor te Shqiperise. I perulur para partise meme dhe te derguares per deputete zone. E beri me leket e veta, ose pa marre asnje lek. I vetmi shperblim qe priste, ishte ta benin diku drejtor ne ndonje qoshe. Mirepo ata te partise nuk po kujtoheshin per te, me sakte e harruan fare. Ne kete moment, ky harabel i lumtur socialist u nervozua dhe ne shenje proteste ndaj te veteve, u rreshtua ne krah te aktoreve per te mos prishur teatrin. Madje oborreve i shante keta te partise, por me sa duket nuk i paska share se paskan dashur te prishin teatrin por sepse nuk e kishin mbajtur fjalen per t’i dhene post.
Tani qe u be drejtor.
Del e thote “le te prishet Teatri”. Madje i quan karagjoze ata qe flasin dhe mendojne lirshem dhe drejte. I quan karagjoze koleget e tij.
Sa po qesh. Po çfare kolegesh i ke ti ata mor çun? Qe ti kesh kolege duhet te jesh si fillim aktor, pastaj hajde se flasim per kolege. Nejse, me ç’po shoh karrigia e drejtorit duhet te kete ndonje gje si te ngritur aty te ulesja, se s’ka mundesi te ndryshoje njeriu keshtu. Hajt se je i vogel, kur te rritesh do zesh mend, do i shohesh filmat dhe me ne fund do i kuptosh.
