Dashnor Kaloçi-Menjëherë pas fjalimit të Enver Hoxhës më datat 15 e 16 mars të vitit 1973 në aparatin e Presidiumit të Kuvendit Popullor, ku si objekt dhe temë kryesor ishte: “Lufta ndaj shfaqjeve të huaja e liberale në art e kulturë dhe ndikimi i tyre në të gjithë jetën e vendit…”, fjalim i cili e kishte marrë shtysën nga Festivali i 11-të Kombëtar i Këngës në Radio-Televizion, që sapo kishte përfunduar në janar të atij viti, në të gjitha institucionet kulturore e artistike të Tiranës dhe të të gjithë vendit u mbajtën mbledhje të shumta, ku u “punua” ajo fjalë sipas orientimeve përkatëse që vinin nga aparati i Komitetit Qendror të PPSH-së.
Gjë e cila me shumë gjasa e ka frikësuar atë për një “rrëshqitje të situatës” nga dora dhe e ka detyruar Enverin që të mbante fjalimin e famshëm të 15 e 16 marsit në Presidiumin e Kuvendit Popullor, i cili i parapriu atij në aparatin e Komitetit Qendror të PPSH-së dhe Plenumin e IV. Ajo që vihet re në raport-informacionin e sekretarit të parë të rrethit të Librazhdit, ndryshe nga ato të shumë rretheve të tjera, është se aty përmendet me emër e mbiemër, vetëm Sherif Merdani, i cili sapo ishte arrestuar për “krimin e agjitacionit e propagandës” ndërsa për rastet e tjera, edhe jo të asaj natyre, flitet vetëm në parim dhe pa përmendur asnjë emër. Pra, aty goditja është përqendruar vetëm ndaj Sherif Merdanit, i cili në atë kohë ishte me punë në Shtëpinë e Kulturës së atij rrethi. Po të kthehemi në kohë dhe ta gjykojmë atë raport-informacion sipas logjikës së asaj periudhe kur ai është shkruar, themi se ai ka qenë tepër “korrekt”, pasi në qytetin e vogël të Librazhdit, “shfaqjet e huaja dhe ndikimi i ideologjisë së huaj borgjeze dhe revizioniste” nuk mund të kërkoheshin tek grupi i burrave që kërcente “vallen e Rrajcës”, apo ai te “vallja e pipzave”, pasi dihet se ato “ishin mbështetur fort në traditën dhe tabanin popullor”, por ajo gjë, pra; “shfaqjet e huaja liberale”, do të kërkoheshin tek Sherif Merdani, i cili sapo ishte kthyer nga Festivali i 11-të i Këngës në Radio-Televizion, (festival që ishte anatemuar nga Enver Hoxha), kishte bërë një emër të madh në Tiranë dhe në rrethe, ku ishte mjaft i kërkuar nga rinia që e adhuronte, djalë simpatik që vishej bukur dhe ndiqte modën e huaj, aty në Librazhd këndonte me kitarë dhe kryesisht këngë të huaja, vinte nga një familje e pasur qytetare nga Korça dhe me probleme me regjimin (nga familja Merdani ishin disa në burgjet politike), apo siç thuhej në atë kohë, me prejardhje nga “klasat e përmbysura”.
Dhe nisur nga të gjitha këto dhe jo vetëm, Komiteti i Partisë së Librazhdit, ishte “në rregull” me goditjen dhe arrestimin ndaj Merdanit, pasi ato “kritere” nuk i plotësonte askush tjetër në Librazhd më mirë se ai. Dhe arrestimi e dënimi i tij me burg politik, (ashtu siç do të ndodhte në atë kohë edhe me Minush Jeron, Mihallaq Luarasin etj.) në një farë mënyre “përligjte” goditjen që i kishte bërë Enver Hoxha ndaj Festivalit të 11-të, vetëm pak ditë pas përfundimit të tij. Pra me pak fjalë, nuk mund të kritikohej dhe goditej Festivali i 11-të, pa u goditur personazhet kryesore që e realizuan atë. Por duhet thënë se Sherif Merdanit, nuk i erdhi “e keqja” vetëm nga Librazhdi, pasi ai ishte piketuar që në Tiranë për t’u goditur dhe dënuar.
Veç të tjerash këtë na e bën të ditur (për herë të parë publikisht në faqet e këtij libri), Prof. Dr. Sadik Bejko, shkrimtar, poet, publicist, ish-deputet, cili në atë periudhe kohe, ishte redaktor i teksteve të këngëve në Radio-Tirana dhe kishte një farë shoqërie me Sherif Merdanin. Lidhur me këtë, Sadiku kujton: “Pak ditë pas Festivalit të 11-të, më thirri në zyrë drejtoresha e radios, Nefo Myftiu dhe në konfidencialitet të plotë më tha që ta takoja Sherfifin dhe t’i thosha veçmas, ‘të ketë kujdes me ato këngë që këndon andej lart e poshtë nga shkon, se nuk mundem ta mbroj dot më”. Sadiku kujton se e takoi Sherifin dhe ia tha “porosinë” e drejtoreshës dhe përgjigja e tij ishte: “Për Nefo Myftiun, unë hidhem nga kati i pestë”. Sadiku ia ktheu: “Ti mos u hidh nga asnjë kat, por mbaje parasysh këtë porosi të saj” dhe aty ai u nda me Sherfin për të mos u takuar më deri në fillimin e viteve ’90-të. Pasi siç dihet, Sherif Merdani përfundoi burgjeve të regjimit politik të Enver Hoxhës, sa në Spaç, Burrel, Qafë-Bari e Ballsh, (u ridënua përsëri në burg) për t’u liruar vetëm në vitin 1990-të, kur regjimi komunist ishte në agoninë e tij. Ashtu si edhe pjesa më e madhe e dokumenteve të këtij libri, edhe ky publikohet i plotë dhe pa asnjë shkurtim.
PARTIA E PUNES E SHQIPERISE
SEKRET
KOMITETI I PARTISE SE RRETHIT EKZ. NR. 1
LIBRAZHD Librazhd, më 22/6/1973
Lënda: Informacion mbi disa parulla armiqësore
KOMITETIT QENDROR P.P.SH. TIRANE
Gjatë muajit maj dhe ditët e para të muajit qershor 1973 në rrethin tonë kemi pasur disa parulla armiqësore kundër Partisë dhe pushtetit. Kryesisht këto parulla kanë të bëjnë me fjalimin e shokut Enver të 15 marsit 1973 dhe problem të tjera.
Disa nga parullat kanë qenë në këto drejtime: Këta na mburren se kanë dritë elektrike, por shtetet e tjera e kanë bërë më parë këtë gjë të tillë. Heqja e antenave të televizorëve u bë me të vetmin qëllim që populli të mos dijë dhe të merret vesh se çfarë bëjnë shtetet e tjera. Enver Hoxha e ngriti këtë problem më 15 mars dhe këto nuk janë gjë tjetër veçse masa shtrënguese dhe Enver Hoxha në qoftë se është i mençur duhet ta dorëzojë vetë detyrën, se do të vijë dita ta shkarkojnë vetë shokët e tij.
Ata të qeverisë tani po ndjejnë se populli nuk i don, prandaj flasin vetëm për gatishmëri dhe vigjilencë. Punët nuk shkojnë mirë, se edhe të mëdhenjtë po grinden me njëri-tjetrin. Në Byronë Politike ka grindje dhe nuk ka unitet. Kështu ka kundërshtuar Fadil Paçrami, pra ka debate, grindje, përçarje. Fadil Paçrami e Todi Lubonja kanë qenë njerëz me pozita, por u shkarkuan se ishin bërë të pakënaqur dhe nuk e duan këtë parti, ashtu siç nuk e do dhe populli. Masa e marrë për ta nuk është e drejtë se ata janë koka të mëdha, se vendi ynë duhet të eci me kohën dhe vendet e tjera të Europës dhe nuk duhet të rrinë mbrapa dhe masat që janë marrë dhe po merr Partia, janë shumë të rrepta dhe këto janë kufizime lirie që i bëhet popullit.
Punojmë gjithë ditën, por nuk marrim gjë dhe tani jemi bërë si bagëtitë, porse kjo nuk do të zgjasë shumë etj.
