“Unë nuk dua të qaj. Jam bërë e fortë për të sepse duhet t’i bëj të gjitha respektet. Kemi jetuar bashkë 55 vite, jemi rritur, pjekur e plakur sëbashku”.
Sadije Agolli është ulur në kolltukun ku zakonisht ulej shkrimtari në dhomën e ndenjës. Një grusht njeri, ajo sheh të bijën., Elonën, në sy dhe mbledh veten. I qëndron tek koka arkëmortit të bashkëshortit që tanimë është bërë një mal i bardhë me lule.
‘Mjekët e kishin vënë në qetësues dhe neve na kishin thënë “ikni në shtëpi”. Asnjë nga familja nuk qe aty. Kishim folur me një nga mjekët pak minuta më parë dhe e na tha “është njesoj”. Më pas doli lajmi që iku. Filluan mesazhet e ngushëllimit, ne kështu e morëm vesh që e humbëm atë.
“Ikëm dhe i thamë: “Dritero po ikim, do vijmë prapë.”
“Mirë” na tha. Këto qenë fjalët e fundit që dëgjuam prej tij” tha Sadija për bashkëshortin mbasi na ka treguar se mjekët i jepnin qetësues që të flinte e të mos lodhte trupin.
Kur lajmi kishte dalë në media e mesazhet ngushëllonin familjen, “mjekja na tha ejani se është rëndë! Ikëm me nxitim por nuk e gjetëm gjallë,” – thotë e shoqja me pendesë edhe pse asgjë ndryshe nuk ka mundur të bëjë duke shtuar se “së fundmi e pati lodhur edhe zemra ngaqë sforcohej për të marrë frymë, kishte aritmi. I thoshte doktoreshës “police” ngaqë ajo i fliste kur donte ta hiqte oksigjenin se lodhte”. /Gazeta shqiptare
