E gjithë sa po ndodh mes PS dhe LSI, i shkon mirë për ilustrim fabulës me qenër që lehin, të cilën Edi Rama e përmendi pak ditë më parë.
Në një përpjekje për të relativizuar kritikat e ashpra të vëllezërve të tij armiq, kryeministri kërkoi t’i siguronte shqiptarët se karvani i qeverisjes do të shkonte përpara, pavarësisht se ata të cilët po e mbajnë këtë koalicion në këmbë me votat e tyre, po flasin përditë e më shumë për vjedhjen me anë të koncesioneve, për kanabizimin e vendit, për një polici të kapur nga krimi dhe për rrezikun e manipulimit të zgjedhjeve.
Për këdo mund të duket absurde se si mund të përparojë karvani i Rilindjes kur gjysma e qeverisë mendon kështu për punën e saj.
Por, për të fashitur zhurmën e « qenëve që lehin », për të mos dëgjuar alarmin e Lefter Kokës për vjedhjet e Vangjush Dakos në emër të rilindjes urbane, për të mos pasur jehonë klithmat e Ylli Manjanit për të mobilizuar ushtrinë kundër drogës, për të mos ushtuar thirrjet e Petrit Vasilit, se zgjedhjet e ardhshme duhet të monitorohen nga administrata e Trump, Rama vendosi të ecë përpara me një lëvizje naive.
Ai vendosi ta vërë në vend autoritetin duke kërkuar shkarkimin e Ylli Manjanit.
Për tre ditë mazhoranca filloi të zhurmonte. LSI i shtoi akuzat. Ajo fabrikoi lajme se kokën e Manjanit e shkëmbente vetëm me atë të Sajmir Tahirit; Se po të prishej parimi sipas të cilit Meta i vendos vetë ministrat e tij, ai mund ta braktiste koalicionin; Se arroganca e Ramës nuk durohej dhe se ky hap unilateral mund ta detyronte LSI-në të dilte e vetme në zgjedhje.
Në fakt, asgjë e tillë nuk ndodhi. Shprehja popullore e përdorur nga Ramëa për LSI-në u transformua pak. Ajo që i shkonte më për shtat situatës ishte një tjetër thënie popullore : « qeni që leh nuk të kafshon ».
Dhe pas gjithë zhurmës që bëri, opinionit që fryu, përbetimeve që u tha mbështetësve, Meta vendosi ta shesë Manjanin dhe ta zëvendësojë me Vasilin.
Takimi i dy krerëve të koalicionit sot kishte vetëm një qëllim, si të dilnin sa më pa lagur nga fortuna e shproporcionuar që kishin ngritur vetë.
Po a e arritën këtë? A e justifikon “pakti” për zëvendësimin e Manjanit me Vasilin, paqen e re të vendosur brenda së majtës?
Natyrisht që jo.
Për pjesën më të madhe të publikut kjo është një lëvizje e kotë dhe pa kuptim.
Rama do t’a ketë karvanin e tij të mbushur me ‘zagarë” që mendojnë se ai po vjedh, po trafikon drogë, po vazhdon lidhjet me krimin dhe po përgatitet të manipulojë zgjedhjet. Këtë vulë që LSI-a i ka ngjitur mbi shqipnë ai nuk mundet ta fshijë për sa kohë vazhdon të bashkëqeverisë me të.
Por, nga ana tjetër, edhe partia e Metës po i shton gjithnjë e më shumë vetes imazhin e qenit që leh, por nuk ka dhëmbë të të hajë. Për sa kohë ajo ka thënë gjithë të zezat për Ramën dhe Rilindjen dhe përsëri vazhdon të ndajë pushtet me ta, ajo i ka çuar në kufijtë e qesharakëzimit qëndrimet e saj.
Pikërisht për këtë arsye pakti i sotëm mes Metës dhe Ramës për ta shitur të gjithë përplasjen e ditëve të fundit, si një zëvendësim të thjeshtë ministrash, është një pakt mëkatarësh që nuk kanë fuqi të ndahen nga njëri- tjetri. Një pakt qensh rob të të njëjtit karvan.
