Marina Abramoviç një nga emrat më të njohur të artit bashkëkohor, shkruan në librin me kujtime hedhur tashmë në treg në perëndim, “Të ecësh përmes mureve”, mbi njohjen e saj me këngëtarin Leonard Cohen.
Duke e quajtur një zog të lirë, këngët e të cilit kishin qenë një shpëtim prej dhembjes për të, Abramoviç tregon mbi darkën e paharrueshme në Los Anxhelos.
“Gjithnjë më ka pëlqyer muzika e Leonard Cohen. Kohë më parë dola në një takim me të. Në atë kohë unë i ankohesha për mungesën e një historie dashurie në jetën time miqve të mi Rufus Wainwright dhe Jörn Weisbrodt, dhe ata më thanë :Pse nuk del për darkë me Leonard Cohen, ai është beqar. Rufus e njihte Cohen, dhe i telefonoi”, shkruan Marina. Takimi do të ndodhte kur artistja do të udhëtonte për punë në Los Anxhelos.
“Leonard erdhi në hotelin ku unë qëndroja. Nuk do ta harroj asnjëherë. Ai ishte ulur duke më pritur në holl, i veshur me një këmishë gri, e pantallona gri. Sapo u afrova më tha : “Le të shkojmë për darkë”.Ne shkuam në darkë. Nuk më kujtohet ku u ulëm për të ngrënë, as çfarë porositëm. Ai më çoi diku, ende nuk më kujtohet ku. Ne biseduam e biseduam derisa gjithçka rreth nesh u zhduk. Ai më tregoi për kohët e errëta që i është dashur të kalojë. Unë kisha dëgjuar kaq shumë nga këngët e tij, sidomos pas shpërbërjes së ish -Jugosllavisë e vetme e zhytur në trishtimin që ato mbartnin. E ja tani, po e takoja atë në jetën reale, bashkë me dhembjen time. Kjo më bënte të ndjehesha më pak e vetmuar.
E ndjeja se ai ishte ndoshta më i vetmuar se unë”, kujton Abramoviç. Në atë kohë Cohen do të ketë qenë rreth të 80-tave, por më një gjallëri të pabesueshme. Gjithë biseda do të përqendrohet rreth përpjekjeve të këngëtarit për të dalë nga një depresion i gjatë. “. Për një vit ai kishte shkuar në Manastir për të rikuperuar gjendjen në të cilën ndodhej, por kur u kthye depresioni ishte më i rënduar. Kështu ai ishte kthyer sërish në Manastir dhe kishte qëndruar aty për pesë vite. Zgjohej herët në mëngjes në orën 4-tër, pastronte dhomën, bënte mëngjesin, drekën, darkën. Kjo gjë ndodhte çdo ditë për pesë vite. “Marina, më tha,një ditë u çova dhe depresioni ishte zhdukur”. Në biseduam rreth 4 orë por që u duken si 30 sekonda. Isha e magjepsur nga rrëfimi mbi pesë vitet e izolimit të tij , dhe përqendrimit tek disiplina shpirtërore, larg punës për t’iu rikthyer sërish vetes. Leonardi më tregoi që edhe pse e kishte lënë Manastirin, ai ende çohej në katër të mëngjesit çdo ditë për të meditua”, shkruan Abramoviç.
