Çdo vit, disa njerëz zgjedhin të ‘zhduken’ dhe të braktisin jetën, punën, shtëpitë dhe familjet e tyre. Në Japoni, ka kompani që mund të ndihmojnë ata që kërkojnë të “shpëtojnë”.
Në të gjithë botën, nga SHBA, Gjermani, apo Mbretërinë e Bashkuar, disa njerëz vendosin të zhduken pa lënë gjurmë, duke lënë shtëpitë, punën dhe familjet e tyre në mes të natës për të filluar një jetë të dytë, shpesh pa parë mbrapa.
Në Japoni, këta njerëz nganjëherë quhen “jouhatsu”. Kjo është fjala japoneze për “avullim”, por gjithashtu i referohet njerëzve që zhduken dhe vazhdojnë të fshehin vendndodhjen e tyre, potencialisht për vite, madje edhe dekada.
“Jam ngopur me marrëdhëniet njerëzore. Mora një valixhe të vogël dhe u zhduka”- thotë 42-vjeçari Sugimoto- “Thjesht shpëtova.”
Nga borxhi i pashmangshëm te martesat pa dashuri, motivet që shtyjnë jouhatsu të “avullojë” mund të ndryshojnë. Pavarësisht nga arsyet e tyre, ata u drejtohen kompanive që i ndihmojnë gjatë procesit. Këto operacione quhen shërbime “lëvizëse gjatë natës”, një lëvizje e natyrshme e fshehtë e të bërit jouhatsu. Ato ndihmojnë njerëzit që duan të zhduken në mënyrë diskrete dhe mund të sigurojnë strehim për ta në një vendndodhje të fshehtë.
“Normalisht, arsyeja për të lëvizur është diçka pozitive, si hyrja në universitet, marrja e një pune të re ose martesa. Por ka edhe lëvizje të trishtueshme – për shembull, si braktisja e universitetit apo humbja e një pune “, thotë Sho Hatori, i cili themeloi një kompani lëvizëse gjatë natës në vitet ’90 kur shpërtheu “flluska” ekonomike e Japonisë. Në fillim, ai mendoi se shkatërrimi financiar do të ishte e vetmja gjë që i shtynte njerëzit të largoheshin nga jeta e tyre e trazuar, por shpejt zbuloi se kishte edhe “arsye shoqërore”. “Ajo që bëmë ishte të mbështesim njerëzit për të filluar një jetë të dytë”, thotë ai.
Sociologu Hiroki Nakamori ka hulumtuar jouhatsu për më shumë se një dekadë. Ai thotë se termi ‘jouhatsu’ filloi të përdorej për herë të parë për të përshkruar njerëzit që vendosën të zhdukeshin në vitet ’60. Shkalla e divorcit ishte (dhe ende është) shumë e ulët në Japoni, kështu që disa njerëz vendosën se ishte më lehtë të ngriheshin dhe të linin bashkëshortët e tyre në vend që të kalonin nëpër procedura të hollësishme, zyrtare të divorcit.
“Në Japoni, është thjesht më e lehtë të zhduket”, thotë Nakamori. “Privatësia është e mbrojtur ashpër: personat e zhdukur mund të tërheqin lirisht para nga ATM pa u shënuar dhe anëtarët e familjes së tyre nuk mund të kenë qasje në videot e sigurisë që mund të kenë kapur të dashurin e tyre në arrati. “Policia nuk do të ndërhyjë nëse nuk ka ndonjë arsye tjetër – si një krim apo një aksident. E vetmja gjë që familja mund të bëjë është të paguajë shumë për një detektiv privat. Ose thjesht të prisin. Kjo është e gjitha.”, shton ai.
Për vetë jouhatsu, ndjenjat e trishtimit dhe pendimit qëndrojnë me shumë prej tyre shumë kohë pasi ata lënë jetën e tyre prapa.
“Unë vazhdimisht kam një ndjenjë se kam bërë diçka të gabuar”, thotë Sugimoto, biznesmeni që la gruan dhe fëmijët e tij në një qytet të vogël. “Unë nuk kam parë fëmijët e mi prej një vit. Unë u thashë se jam në një udhëtim pune. ” Pendimi i tij i vetëm, thotë ai, ishte largimi nga ata.
Sugimoto aktualisht po qëndron në një shtëpi të zhytur në një lagje rezidenciale të Tokios. Kompania lëvizëse gjatë natës që po strehon atë drejtohet nga një grua e quajtur Saita. Ajo ishte vetë një jouhatsu, e cila u zhduk 17 vjet më parë. Ajo ‘u zhduk’ pasi ishte në një marrëdhënie fizikisht abuzive dhe tha “në një farë mënyre, unë jam një person i zhdukur – edhe tani”.
“Unë kam lloje të ndryshme klientësh,” vazhdon ajo. “Ka njerëz që ikin nga dhuna serioze në familje ose egoja dhe interesi vetjak. Unë nuk gjykoj. Unë kurrë nuk them: Çështja juaj nuk është mjaft serioze ’. Të gjithë kanë luftë individuale. ”
Për njerëz si Sugimoto, kompania e saj e ndihmoi atë të adresonte ato luftërat e tij.
