Nga Erl Kodra
Solipsizmi është një gjendje mendore ose filozofike, ku zhyten disa mendje njerëzore. Ata thonë se “unë jam mendja e vetme që ekziston” ose “gjendja ime mendore është gjendja e vetme mendore që ekziston.” Sidoqoftë, kjo situatë mund të jetë e vërtetë, nëse je mbijetuari i vetëm i një holokausti bërthamor. Prandaj, solipsizmi vlerësohet më mirë si një doktrinë filozofike që, në parim, “ekzistencë” do të thotë “ekzistenca ime dhe ajo e gjendjeve të mia mendore”.
Përndryshe, ekzistenca është “gjithçka që unë përjetoj për rreth rruzullimit – objekte fizike, njerëz të tjerë, ngjarje dhe procese – çdo gjë që zakonisht vlerësohet si pjesë përbërëse e hapësirës dhe kohës në të cilën bashkëjetoj me të tjerët, dhe domosdoshmërisht interpretohet nga unë si pjesë e përmbajtjes time”, që në fakt është vetëdija.
Për një solipist, nuk është thjesht rasti që ai beson se mendimet, përvojat dhe emocionet e tij janë, si çështje e kontigjencës, të vetmet mendime, përvoja dhe emocione. Përkundrazi, solipisti nuk mund t’i kushtojë ose t’i japë asnjë kuptim supozimit se mund të ketë mendime, përvoja dhe emocione të ndryshme nga ato të tijat. Me pak fjalë, një solipsist i vërtetë e kupton fjalën “dhimbje”, për shembull, vetëm kur thotë “dhimbja ime”. Ai, në përputhje me rrethanat, nuk mund të konceptojë se si kjo fjalë merr ndonjë kuptim tjetër, përveç rastit kur ai e ndjenë atë, ekskluzivisht.
Përndryshe, solipsizmi është egocentrizëm ekstrem.
