Nga Dom Gjergj Meta
(Dy fjalë nga zemra shqiptarëve në Itali)
Po kaloni çaste të frikshme apo jo? E shohim çdo ditë në media paradën e makinave të ushtrisë me arkivole, sfilitjen e mjekëve, lodhjen tuaj. Edhe ne këtu jemi të ngujuar, por ndoshta jo ende aq të frikësuar se sa ju.
Dimë edhe se disa prej jush kanë humbur jetën tashmë prej koronavirusit edhe pse emrat ende nuk jua dimë. Por dimë se edhe disa nga ju na kanë bërë krenarë këto ditë.
Ne duam t’ju themi se kur e gjitha kjo të mbarojë, kur jeta t’i jetë kthyer normalitetit, ne presim t’ju përqafojmë, t’ju rrokim xhan xhan, t’ju shohim në lagjet e rrugët tona, në plazhet tona, sikurse bënit çdo verë. Duam të shohim ato shqiptarë të vegjël që kanë lindur këtë vit e t’i njohim e t’ua puthim faqet.
Disa ndoshta do të sjellin edhe dhimbje me vete që qêndron e mbyllur në një kuti hini. Edhe dhimbjen do ta jetojmë bashkë.
Duam t’ju themi se nënloket ju presin e deri atëherë po mundohemi ne t’i ruajmë. E kjo nënlokja e lodhur që quhet Shqipëri ju ka të shtrenjtë e ju do fort. Ju ka si dritën e syve e ju pret.
Ju na keni mbajtur gjallë, shpesh edhe me bukë goje gjithë këto vite, e ne që jemi këtu nuk dimë si t’ju falenderojmë.
Prandaj mbahuni fort e bëhuni njësh me atë popull që ka bërë aq shumë për ju e mos harroni: e kemi votrën ndezur, e kemi lënë derën hapur për ju e nga dritarja po shohim fundin e oborrit në pritje të hapave tuaj.
Mirupafshim!
