Nga Ilir Kalemaj
Dikur radhë për qumësht, tani radhë për libra.
Dikur të spiunonte miku më i mirë për një fjalë goje, tash të merr malli të të zënë ngoje….
Dikur fusje mik për të ardhur në Tiranë, për një punë a specializim. Tani ja kemi marrë dorën dhe e kemi shtrirë të njëjtin ves në shkallë kombëtare.
Dikur punën ta gjente me detyrim-përcaktim shtet-partia, tani thonë që ka punë, por mungon profesionist-mavria.
Dikur të vërdalloseshe kot quheshe vagabond, tani rrugët plot me qenë endacak që je me fat po shpëtove pa u lag.
Dikur lexonim klasike dhe fshehurazi ndonjë modernist që kalonte dorë me dorë, sot kanë grada e tituj pa prekur libra me dorë.
Dikur kishe frikë se të spiunonte miku më i mirë, sot ka vet-spiunim kolektiv që gjithsekush e bën plot dëshirë.
Dikur luanin kalamaja jashtë në natyrë, sot luajnë me pokemona e më shumë janë fryrë.
Dikur llafi i thënë pa menduar dy herë, të conte për agjitacion dhe propagandë, sot vet-censurohen pa logjikë e pa shkak.
Kohët ndryshojnë, karvani ecën para 
