Është nënë e një fëmije jetim dhe detyrohet të dalë në koshat e plehrave për të mbledhur diçka, sado pak qoftë, që në fund të ditës t’i shtrojë diçka në tavolinë të birit. Është vetëm, 52 vjeçe dhe e sëmurë. I shoqi i ka ndërruar jetë dhe jeton me 40 mijë lekë të vjetra në muaj në një shtëpi birucë që ka mundur ta marrë me qira me 60 mijë lekë të vjetra.
Historia e Zana Polios është e dhimbshme sido që ta shohësh, por veçanërisht kur sheh djalin e saj 11 vjeçar tek derdh lotë kur e sheh të ëmën të rraskapitur.
Kjo nën shqiptare tregon se ka vuajtur thellë kur i shoqi i ndërroi jetë 6 vite më parë si pasojë e një infarkti në zemër.
Zana: Jam Suzana Polios 52 vjeçe. U martova 40 vjeçe dhe 41 kam lindur djalin. Në 2008 burri, Spiro, u largua në Greqi ndërsa në 2013 ndodhi fatkeqësia, i ra infarkt në zemër. Ishte 48 vjeç… Ulëriste babai atje në shtëpi. Mendova se kishte vdekur halla. I thash baba çfarë ka ndodhur, ka gjë halla? Jo më tha… në atë moment rash përtokë dhe nuk përmendesha dot.
Më mungon Spiro, sa herë që ulem dhe pi kafenë aty… më shikon djali dhe më thotë mos qaj se më ke mua, por është shumë e vështirë për një femër që të jetë dhe nënë dhe baba. Kam një jetim për të rritur. Fëmija ka qenë 2 vjeç kur kam ardhur këtu. Në janar të 2012 kam ardhur dhe deri më sot në këtë ambient, në këtë shtëpi me lagështirë e myk, sot fëmija ime kollitet. Të ardhura e mia janë përtokë, ne marrim 40 mijë lekë të vjetra (31 euro).
Zanës i mbushen sytë me lotë kur thotë se është e detyruar ta përtypë turpin që ndjen kur shkon afër koshave të plehrave.
Zana: Gjej bidona, kanaçe, hekura… më vjen turp që e them por pres kur ikën tjetri që të marr kanaçen se kam frikë se më shikon. Është shumë e vështirë të rrisës një fëmijë.
Djali i saj flet pak, e ka të vështirë teksa sheh të ëmën që nuk mundet.
Djali: Kudo që shkon mami shkoj dhe unë. Unë rri me mamin, bisedoj me të dhe i them mamit kur do e marrim një shtëpi. Ajo më thotë që nuk kemi të ardhura.
Unë shkoj në shkollë. Loz me shokët… i them mamit do më japësh pak bukë, por mami ndonjëherë më thotë që nuk kam bukë të të jap (qan). Zana beson në Zot dhe këtë muaj Ramazani madje është munduar të agjërojë, një detyrë kaq e vështirë për një nënë e cila me zorr arrin të ushqejë të birin.
Zana: Kam ngelur dhe pa ngrënë. Kam marrë bukën e kam bërë thërrime dhe i hidhja ujë e sheqer. Kam qenë në muajin e ramazanit. I lija të iknin të gjithë se nuk i tregoja se çfarë po haja, ato copa thërrime… i haja vetëm (qan). Herë me bukë hera pa bukë.
E teksa Zana përlotet dhe ul kokën, i biri e përqafon. I premton se nuk do e lërë kurrë vetëm dhe se ai do të punojë çdo ditë për të.
“O ma mos qaj, mos u mërzit, më ke mua. O ma unë të dua shumë. Do rritem, do punoj dhe do të ndihmoj unë ty (qan). Në çdo vend do të shpëtoj unë, kur të kesh probleme, do t’i bëj unë të gjitha. Mos qaj të lutem.”
12 vjeçari mundohet të gjejë një kuptim për arsyen se përse babai i tij nuk është më në jetë.
“Unë do doja vetëm të kisha babin… e doja por çfarë t’i them Zotit unë…”
Shoqet e Zanës janë ato që kanë mbetur afër saj. E kanë parë sesi asaj i bien të fikët për shkak se nuk ushqehet. Për emisionin “shqiptarët për shqiptarët” ato tregojnë se historia e shoqes së tyre të dashur është tejet e dhimbshme. Brunilda tregon sesa shumë është prekur, kur ka parë me sytë e saj Zanën tek koshat e plehrave.
“Më është dhimbsur Zana kur e kam parë tek kazanët. Zot thashë ndihmojë, Si e ushqen atë fëmijë. Kur i vdiq burri ajo u rrënua fare. U thye”
Më tutje mikesha e Zanës tregon kur ka mësuar se ajo është munduar të agjërojë. Ka ngrënë vetëm ujë me sheqer
Brunilda: Kur mbante Ramazan, i ra të fikët. Kur e sollëm nga spitali këtu doja të gjeja dritën , nuk e gjeta shikoj vetëm rrëmuje dhe lagështirë. E pyeta ti ke ngrënë: Jo më tha. Unë e cel me ujë dhe sheqer dhe e mbyll me ujë dhe sheqer.
E teksa Brunilda tregon historinë e vështirë të Zanës, asaj i bien të fikët, humb ndjenjat teksa i biri i trembur e thërret.
Me publikimin e këtij rasti të vështirë, Elvis Naçi tha se edhe kësaj here shqiptarët do të bëhen bashkë për ta lehtësuar këtë nënë e të birin jetim, që edhe ata të jetojnë si një familje normale.
