Nga Flutura Açka.
E zgjidhe qe e zgjidhe qesen e shtetit, m’i hidh dhe mua ndoca nga ato mijëra eurot. Edhe unë për kombin punoj. I kam nja dy-tre romane që nuk po i mbaroj dot, se më duhet të mbijetoj, edhe pse tani të qenët shkrimtare, e kam profesion. Kjo nuk është lutje, në të vërtetë, por kujtesë, se:
E kemi edhe një skuadër shkrimtarësh.
E kemi edhe një skuadër piktorësh.
E kemi dhe një skuadër aktorësh.
E kemi dhe një skuadër kompozitorësh.
Dhe ca skuadra të tjera që punojnë për kombin, që nuk japin shumë kredite politike, por e vlejnë të çmohen ndonjëherë nga shteti i tyre. Edhe financiarisht. Shpesh, jehona e veprës së tyre, ndihet pas vdekjes së tyre, por deri atëhere, atyre u duhet të jetojnë.
Mos dhëntë Zoti e ndonjë i rrjedhur mendon se jam kundër Kombëtares apo gjestit bujar të Kryeministrit tim për shpërblimin ndaj saj. Jo, thjesht po përmend se mes patriotësh, ka nga ata që e kanë të çmuar këmbën, ca kokën, ca syrin, ca gishtin, ca zërin, ca pamjen… dhe ca edhe asgjënë e tyre. Këta të fundit, në fakt, janë ata që hanë në çfarëdo kohe; prej këtyre duhet të ruhet politika.