Nga Boldnews.al
Kongresi i Partisë Socialiste i mbajtur një ditë më parë, zbuloi pak, por tregoi shumë. Analistët politik u bënë gati shpirtërisht për të hedhur ca mendime, me shpresën se do i përafroheshin të vërtetës që doli para, gjatë dhe pas Kongresit, por shtangën, u vunë në pozitë edhe analitikasit Rilindas.
Më shumë se për të gjykuar mbi baza politike, në këtë Kongres kishte vend për shtjellim psikologjik, çka gykimin më të drejtë mund ta japin psikoterapistët, të ndihmuar edhe nga psikiatrit.
Si gjithnjë, nuk është aspak risi që kryeministri Edi Rama të zaptonte pjesën më të madhe të kohës, shfaqi protagonizmin e përhershëm dhe ofroi virtualitetin e një Shqipërie, që edhe ai vetë nuk e sheh, por momentin haluçinativ e percepton dhe me kohë nis ta besojë se ajo është e vërtetë. Nga fundi i Kongresit, kur e gjithë elita e Rilindjes ktheu kokën pas, diçka kishte mbetur. Ai ishte momenti që Rama njohu fundin e tij politik, në dyshim është vetëm koha kur kjo të bëhet edhe “de facto”.
Në sheshin “Nënë Tereza” ishin minjëra karrige të vendosura. Më shumë se për rehatinë e pjesëmarrësve është një formë për të treguar vizualisht masivitet, që praktikisht konsiderohet vizion optik. Tundja e flamujve të kongresit ishte një tjetër dekor, që nuk mund të hiqej nga e shkuara e përdorur denduar nga sistemet diktatoriale.
Këtë gjykim, tërësisht të përciptë, ndonëse në lexim të drejtë, mund ta japin vetëm analistët politik, por dje kishte dhe ka vend për psikoterapistët, e mbi të gjithë psikiatrit, që domosdoshmërisht duhet të lëshojnë një recetë, fundja kanë në duar fatet e vendit!
Ikim paksa nga salla e mbyllur e Pallatit të Kongreseve, ajo tregon vetëm një pjesë, por jo gjithë të vërtetën e një psikozë të plotë. Thelbi i Kongresit të Partisë Socialiste ishte brenda sallës, aty ku kryeministri mbajti një fjalim të gjatë, nën llomotitjet emocionale të ministrave, dhe në botën tërësisht virtuale të kryebashkiakut të Tiranës Erion Veliaj.
Në literaturën mjekësore, çështja psikopati, nuk shihet vetëm si patologji, por mënyrë jetese, e mbi të gjitha, kur kjo dyshohet se ekziston tek personat e pushtetshëm, rreziku është i madh, sidomos atëherë kur “Ai”, mendon se po e sulmojnë.
Përgjithësisht simptomat janë të tilla në raportin e tij/saj me veten: Mendon se është njeri i madh, ka mani për të qenë gjithnjë një gënjeshtar patologjik (sëmundje kronike, mbahet disi nën kontroll me ilaçe, por nuk shërohet kurrë).
Kryeministri Rama dje ishte “i madh”. Ndërsa fliste, ai sytë i shpërndante në të gjithë sallën, kalonte në një lloj deliri kur kishte duartrokitje të gjata dhe mbi të gjitha, nuk tentonte t’i ndalte duartrokitjet e ekzagjeruara. Përkundrazi, ndryshe nga herët e tjera ai i donte ato. Këtë herë nuk po përbuzte as të vetët, çka rralë ndodh, sidomos kur afër vetes ka ndonjë gjë që nuk shkon.
Në pikën e dytë, shumë të rëndësishme që terminologjisë “psikopati” ia vendosin ekspertët, është se personi që vuan nga kjo sëmundje, gjithnjë ka tendencë që fajin tua hedhë të tjerëve.
Të jetë rastësi? Kryeministri Edi Rama në frazat e gjata kishte tre momente kyçe të hapjes, pikës kulminante dhe përbylljes. Fajin për të gjithë problemet që kalon vendi ia atribuoi opozitës. Sipas tij, ajo po e nxin imazhin e vendit dhe nga qëndrimet e saj Shqipëria rrezikon minimalisht mosintegrimin drejt strukturave të BE-së.
Edhe për këtë pjesë, sërish puna i takon psikoterapistëve. Sipas profesorëve e studiuesve të trurit njerëzor, pjesa patologjike e sëmundjes, nuk e lejon të gjykojë ftohtësisht, ndaj në subkushiencë mendon se faji është i të tjerëve, ndërsa beson se “Ai” është i dërguari, ndoshta edhe nga lart, dhe gjithkush që ia prish botën surreale rrezikon të ndëshkohet. Në këtë rast, fatkeqësisht bëhet fjalë për një popull…!
