Giorgia Meloni u duket shumë qytetarëve, dhe jo vetëm italianëve, si një lidere ndërkombëtare e besueshme. Ndërsa qëndrimi i saj institucional duhet të pranohet, është gjithashtu legjitime të pyesim se si kjo mund të pajtohet me metodat politike përmes të cilave, me kalimin e viteve, u ndërtua konsensusi që e solli atë në Palazzo Chigi.
Strategjia përmes së cilës ajo e realizoi këtë sukses në fakt minoi vetë themelet e një politike efektive të institucionalizuar dhe për këtë arsye të përgjegjshme, plotësisht të vetëdijshme për kufizimet e jashtme dhe kufizimet e realitetit gjatë qeverisjes, me një model propagande të bazuar kryesisht në demagogji dhe manipulim oklokratik. Larg nga ajo që u bë më vonë, kjo mund të pohohet sot me siguri të arsyeshme.
Nga njëra anë, mekanizmi sjell sigurisht aspekte pozitive, pasi nënvizon edhe një herë fuqinë e institucionalizimit, e cila është kryesisht fuqia e sundimit të ligjit – e cila, në një farë mënyre, i detyron udhëheqësit e qeverisë dhe forcat politike që janë bërë shumicë, madje edhe më anti-establishmentin, të qëndrojnë të ankoruara në një thelb qeverisjeje të përgjegjshme – e cila nuk është gjë tjetër veçse një kornizë për stabilitetin e përgjithshëm të vendit.
Nga ana tjetër, megjithatë, kjo zvogëlon kutinë e mjeteve dhe instrumentet taktike për kërkimin e konsensusit, duke zgjatur njëkohësisht kohëzgjatjen e një gare zgjedhore në të cilën, në fakt, çdo gjë lejohet. Vlera e institucionalizimit, e privuar nga parimet udhëzuese, përfundon duke ndërtuar modele politike mbi supozime të ndryshme nga ato që i frymëzuan fillimisht, duke u kanalizuar në mënyrë të pashmangshme drejt qëllimeve të tjera, shpesh të lidhura me motivime të mbijetesës politike dhe vetë-rigjenerimit individual.
Nëse është e qartë se demokracia përfaqësuese tenton të harrojë, dikush mund të pyesë veten se kush është e vërteta Giorgia Meloni: një kryeministre me dorë të sigurt, pothuajse një pikë referimi për lidershipin perëndimor, apo një buldozer opozitar i aftë të përsërisë budallallëk pas budallallëku, vetëm për të fituar vëmendjen e njerëzve. Pandershmëria e Melonit qëndron pikërisht në kapitalizmin e saj llogaritës, i cili gjeneron institucionalizimin e vet si produkt përfundimtar, qoftë i qëllimshëm apo jo.
Sidoqoftë, ka ardhur koha që të gjithë udhëheqësit të marrin vendime konkrete dhe përfundimtare, të cilat duhet të ndiqen deri në fund. Këtu, qëndrimi i Melonit duket se po ndryshon qartë: merrni parasysh garancinë e propozuar të sigurisë për Kievin, të modeluar sipas Nenit Pesë të NATO-s. Kryeministrja e mbështet atë në rast agresioni, por në të njëjtën kohë përsërit mungesën e gatishmërisë së saj për të dërguar trupa në Ukrainë për operacione paqeruajtëse .
Përsëri, hezitimet në lidhje me mbrojtjen e përbashkët janë të njohura, ashtu si edhe mungesa e gatishmërisë për të filluar një diskutim efektiv mbi kapërcimin e rregullit të unanimitetit, kaq të dashur, ndër të tjera, për mikun tonë Viktor Orbán (i cili vazhdon, si një shembull kryesor, të bllokojë mbështetjen ushtarake të BE-së për ukrainasit e munduar), gjë që na paralizon ne evropianëve, duke na bërë të parëndësishëm.
Këtu, Meloni gjithmonë ndalet pak para se të marrë një vendim të vërtetë, duke nxjerrë në pah ambicien e saj të ulët, produkt i mungesës së vizionit dhe largpamësisë themelore politike. Kështu, kryeministrja mund të vazhdojë të kufizohet duke futur në debat dhe duke nxjerrë në pah vetëm ato që e ndihmojnë të fitojë mbështetje të menjëhershme.
Pikërisht përballë këtyre dobësive duhet të hyjë në lojë një ofertë politike alternative e denjë për emrin, një ofertë që mund ta shtyjë atë përtej ekzistencës së saj në thelb të palëvizshme – me forcën e njohur që ka dhe pak ambicie (e cila i mungon), ajo në fakt mund të bënte shumë më tepër, nëse do të donte të luante rolin e një lidereje vërtet evropiane: një opozitë që e bërtet këtë duket se nuk e ka vetë deri më tani.
Të përballur me një qeveri që nuk ofron përgjigje për ekonominë dhe vendet e punës, e përbërë nga klasa modeste sunduese që zgjedhin t’ia atribuojnë të kaluarës burimet e pakta të disponueshme në vend që të hartojnë një vizion për vendin për të ardhmen, ata që duhet të ndërtojnë një ofertë të besueshme për t’iu kundërvënë ose nuk kanë aftësinë për të ndërtuar ura midis familjeve dhe rrënjëve të ndryshme politike, ose nuk janë në gjendje të bashkojnë grupe të ndryshme shoqërore në një platformë të gjerë.
Askush nuk pret që të dalë një forcë që e paraqet veten në zgjedhje si kulmi i populizmit dhe, sapo të vijë në pushtet, zbaton të gjitha reformat që i duhen Italisë, në një hara-kiri detyre që mund të zgjasë, në rastin më të mirë, pesë vjet. Por një reformizëm që rifiton besimin e shumë njerëzve, përtej ambicieve liberale ose gjoja liberale, është sigurisht i mundur.
Reformizmi është e vetmja sferë politike që interpreton realitetin në ndryshim dhe kërkon, ose duhet të kërkojë, mjetet e duhura për ta menaxhuar atë. Thjesht sepse kjo është ajo që ka rëndësi për njerëzit, në sjelljen (ose ndjekjen) e përditshme të jetës dinjitoze. Megjithatë, shumë shpesh mbizotëron kurthi i përqendrimit në çështje të largëta, madje të trajtuara në terma tepër sipërfaqësorë ose, më keq akoma, ideologjikë.
Të përqendrohesh te fushatat Propal nuk duket e mjaftueshme, megjithëse mbështetja për civilët palestinezë, nëse është kështu, është padyshim një detyrë, së bashku me kërkimin e zgjidhjeve të qëndrueshme për atë zonë të botës.
Në çdo nivel kombëtar, ekziston një problem alternativash: askush, madje as ata që arrijnë të krijojnë një propozim të unifikuar, nuk janë më pas të aftë ta bëjnë atë shtysë reformiste të mbizotërojë dhe të ketë një ndikim vendimtar në çështjet reale që kanë rëndësi për njerëzit. Pa këtë vrull, e djathta do të vazhdojë të fitojë, në inercinë dhe mediokritetin e saj, sepse kundërpropozimi ende nuk e ka kuptuar se si të konkurrojë. Antonio Bompani/ Linkiesta.it
