A mund të gëzohesh me vdekjen e dikujt? Ja që paska! Poetja dhe psikologia Genta Kaloçi ka shokuar mbarë opinionin lidhur me vdekjen e djalit të vetëm të shkrimtares Flutura Açka.
E ndërsa shumë njerëz janë hidhëruar nga tragjedia që i ka ndodhur shkrimtares, Flutura Açka për humbjen e djalit të vetëm në moshën 18-vjeçare ka çuditur postimi i Kaloçit, e cila është shprehur tërë mllef dhe e kënaqur nga humbja e fëmijës së Fluturës dhe të tjerëve të njohur.
Ajo shkruan se kjo është një tragjedi e merituar jo vetëm për shkrimtaren, por për të gjithë personat me bindje anti-komuniste.
Kjo ka bërë që poetja të masakrohet në rrjetin social, por që as i që ka bërë përshtypje një gjë e tillë. Përkundrazi, madje i ka falënderuar ata në një postim të dytë në rrjetin social.
Në valën e madhe të reagimeve kundër poetes, ka reaguar edhe shkrimtari, gazetari e publicisti i njohur, Mark Simoni. Ky i fundit, është shprehur i frikësuar nga mllefi me të cilin poetja shkruante kundër Flutura Açkës.
Publicisti ndan me ndjekësit edhe përjetimet e librit “Fjalori psikiatrik”. “Aty, për herë të parë kuptova realisht se sa i madh është djalli brenda disa njerëzve. U frikësova shumë”, – shkruan ndër të tjera, Simoni.
REAGIMI I PLOTË I MARK SIMONIT:
E TMERRSHME
Mbrëmë pashë se dikush qe gëzuar për vdekjen e një djali fare te ri. Më ka frikësuar mllefi me të cilën ajo shkruante në statusin e saj. (Genta Kaloci mallkon shkrimtaren Flutura Acka per ngjarjen e rende me te birin).
Para rreth 30 vitesh kur unë studioja për letërsi, shkova të takoja tek Fakulteti i mjeksisë, shokun tim të gjimnazit, Bep Kalajn, që studionte mjekësinë. Atje pashë për herë të parë “Fjalorin psikiatrik”. Madje e mora dhe e lexova për një javë. Brenda atyre kapakëve të fjalorit kishte aq shumë mynxyra, patologji të karaktereve të deformuara, labirinthe të errëta të çmendurive njerëzore, bëma të përbindshme, histori diabolike të pa imagjinueshme. Dhe aty, për herë të parë kuptova realisht se sa i madh është djalli brenda disa njerëzve. U frikësova shumë.
Kjo që gëzohej me vdekjene atij djali, shkruante poezi dhe portretin në foton e profilit e kishte normal. Mu kujtua një shkrim tek një revistë italiane për një kriminel serial që titullohej: “Fytyrë engjulli dhe shpirt djalli”. Nuk po i tregoj krimet e tij, (për etikë të lexuesve të mi, ngaqë ato histori më ngjallin krupë e neveri, dhe janë tepër ganibaleske), por po iu kujtoj se aq monstruoz qe ai njeri, sa bazuar në tmerret e bëmave të tij, u bë filmi “Meat” (Mishi) që unë e kam parë tek italiani me titull “Carne”.
Ernest Heminguej tek “Për ke bien këmbanët” ka metaforën e fuqishme se “Nëse dëgjon një këmbanë që bie, ajo s’ka rënë vetëm për atë që nuk është më, por dhe tek çdokush vdes diçka”. Po të njëjtën ide metaforike ka dhe Dino Buzati tek tregimi “Gungat e kopështit”, që sa herë vdes dikush diku përrreth, ngrihet një gungë në kopësht.
Të mëdhenj të dy. Metafora shumë e fortë. Vërtetë, sa herë dëgjojmë një kob apo lajm të keq, ka ndodhur dhe brenda vetes sonë pak gjëmë dhe vdekje. Na përfshinë hidhërimi, na rrëmbushën sytë me lotë, na dhemb zemra si një zog i plagosur në folenë e vetmuar. Kjo ndodh tek njerëzit normal.
Kanë kaluar 30 e pak vite nga leximi i “Fjalorit psikiatrik”. Më duket se ka ardhur rasti ta kërkoj përsëri për ta lexuar, që të kuptoj pezmin dhe zezonën e tmerrshme që kishte brenda gëzimit statusi i asaj, që ndjej neveri t’ia përmend dhe emrin.
