Federiko Dimarko është një nga dy protagonistët e kopertinës së dyfishtë të “Rivista Undici”, i cili ka zgjedhur, përveç anësorit interist, edhe Rikardo Kalafiorin, mbrojtës i Arsenalit. Në vijim, intervista e 27- vjeçarit zikaltër.
A ndiheni një flamur i kohëve moderne, duke qenë se luani në ekipin e zemrës?
Nuk e di nëse jam “flamur modern” dhe as nuk pyes veten, thjesht jap gjithçka që kam për këtë fanellë, sepse e di që duhet trajtuar në mënyrë të veçantë.
Pra, nuk qëndroni më i inatosur për disa ditë pas një disfate, siç e keni thënë shumë herë?
Epo, varet nga ndeshjet dhe sa afër janë. Nëse luan pas një jave është e vështirë të kthesh menjëherë pllakë, por nëse luan pas tri ditësh, detyrohesh ta bësh menjëherë.
Një nga momentet më të vështira ishte kur ju dolët para tifozëve pasi humbët kampionatin në ditën e fundit. Çfarë ndjetë me atë rast?
Natyrisht një trishtim i madh, sepse përtej meritave të Milanit atë vit ne e ndërlikuam vetë ecurinë tonë. Por përqafimi i të gjithë stadiumit ishte i bukur, emocionues. Nuk e di se cili akt dashurie është më i rëndësishëm se të jesh i bashkuar në dhimbje, sesa të shohësh një publik kaq kërkues të njohë meritat edhe në disfatë.
Sa ndikoi ai sezon në suksesin e vitit të kaluar?
Dua t’ju zbuloj diçka. Para derbit ku fituam kampionatin, vitin e kaluar, i tregova ekipit videon e atij momenti. Doja t’u kujtoja të gjithëve se ku filluam, çfarë lamë pas dhe çfarë i detyroheshim vetes dhe njerëzve tanë. Patëm një mundësi të madhe për hakmarrjen tonë dhe ia dolëm, në një mënyrë që ndoshta nuk do të përsëritet.
Keni qenë më i tensionuar dhe i emocionuar para asaj ndeshjeje apo para finales së Championsit?
Fatmirësisht nuk jam tip që vuaj emocionet. Jam gjithmonë shumë i qetë, përveçse në disa derbi. Me Mançester Sitin e dinim se po luanim kundër skuadrës më të fortë në botë, na duhej vetëm të fitonim, dhe kur të tjerët kanë gjithçka për të humbur, ju hyni në fushë me shumë më tepër lehtësi se kundërshtari. Ndërsa para derbit të titullit isha thjesht i motivuar, sepse e dija që mund të shkruanim një faqe të pashlyeshme në historinë e Interit. Unë gjithmonë fle mirë para ndeshjeve, shpesh edhe pasdite.
Ashtu si Turam, i cili thotë se fle 14 orë në ditë…
Unë pak më pak, sepse ndryshe nga ai kam fëmijë. (qesh)
Çfarë ju bën një lojtar të ndryshëm nga të tjerët?
Mënyra se si e interpretoj rolin, sepse edhe pse luaj si anësor me këmbën time të fortë, nuk më pëlqen të qëndroj në korsi. Në fakt, shpesh e gjej veten në pozicionin e mesfushorit, apo edhe të sulmuesit, edhe falë lojës sonë që në disa situata më lë lirinë e interpretimit.
Si e vlerësoni veten?
Jam shumë autokritik. Edhe kur fitojmë, dhe jam i lumtur për ekipin, nëse performanca ime nuk ishte e mirë, jam i mërzitur, ndihem si nën zjarr. Dhe kur luaj keq, e vërej nga fusha, pa pasur nevojë të shikoj përsëri ndeshjen.
Jeni një nga anësorët më të mirë në Evropë dhe nuk e thonë vetëm shifrat. A është më e vështirë arritja apo ruajtja e këtij niveli?
Qëndrimi, pa dyshim. Ka shumë lojtarë që arrijnë në elitë, por më pas zgjasin një apo dy vjet. Do të jem i sinqertë, nuk po kaloj periudhën time më të mirë dhe kur je mësuar të jesh në nivele të larta, e kupton menjëherë. Duhet të ulësh kokën dhe të përpiqesh të përmirësohesh.
