Kharkiv, Ukrainë – Për 22 ditë, Serhiy Chornobryvets mezi arrinte të flinte dhe rrallë e hiqte uniformën e tij të kuqe të ndihmës mjekësore. Ditë e natë, ai vraponte rreth qytetit të tij të lindjes, Mariupolit, duke shpëtuar të plagosurit nga bombat dhe predhat ruse që goditën qytetin jugor të Ukrainës.
Kur më në fund u arratis nga Mariupoli – banorët e të cilit duruan disa nga vuajtjet më të rënda të luftës gjatë një rrethimi gati tremujor – ai nuk ndali.
Në vend të kësaj, ai iu bashkua një organizate që dërgon mjekë në vijat e frontit në lindje të Ukrainës, ku luftimet janë aktualisht të përqendruara.
“Unë para Mariupolit dhe unë pas asaj që ndodhi – jemi dy njerëz të ndryshëm”, tha 24-vjeçari i dobët, me fytyrë të njomë, gjatë një interviste të fundit me Associated Press në Kharkiv, një qytet tjetër që ka pësuar bombardime intensive.
“Nëse nuk do t’i kisha mbijetuar Mariupolit, nuk do të kisha shkuar të punoja si mjek urgjence tani. Nuk do të kisha pasur guxim të mjaftueshëm,” shpjegoi Chornobryvets, i cili quhet thjesht “Mariupol” në fushën e betejës dhe tani mban një simbol të qytetit port, një spirancë të verdhë, në uniformën e tij të kamuflazhit.
Në fakt, ai nuk mund të shihte asnjë mënyrë tjetër për t’i kuptuar tmerret që pa në një vend që u bë një simbol mbarëbotëror i rezistencës ukrainase ndaj pushtimit të Rusisë. Banorët pësuan bombardime të pamëshirshme, shumica të bllokuar pa ushqim, ujë, ngrohje apo energji elektrike.
“Ishte si të kthehesha në Epokën e Gurit,” tha Chornobryvets. “Kishte plaçkitje, granatime të vazhdueshme, avionë, bombardime ajrore. Njerëzit përreth nesh po humbisnin mendjen, por ne vazhduam me punën tonë.” Ndërsa shumë u fshehën në bodrume ose strehimore për bomba, Chornobryvets tha se nuk e bëri kurrë.
Ai qëndroi mbi tokë për t’u kujdesur për të plagosurit – e gjithë kjo duke rrezikuar jetën e tij. Ai më në fund iku më 18 mars – ditëlindja e tij – ende me tutat e kuqe të ndihmës mjekësore. Përpjekjet e tij të palodhura u vlerësuan publikisht nga presidenti ukrainas Volodymyr Zelenskyy, kur udhëheqësi pranoi një çmim në maj nga Këshilli Atlantik, grupi i mendimit me bazë në Uashington, në emër të popullit ukrainas. Chornobryvets tha se puna e tij e re në front dhe ajo që ai bëri në Mariupol ishin pothuajse të padallueshme: “Të njëjtat plagë, vetëm unë kam veshur një uniformë tjetër”.
Në foto të marra në korrik, ai dhe kolegët e tij mjekë mund të shihen duke nxituar drejt një ushtari të goditur nga zjarri rus. Ata shtrënguan një rrotullë rreth kofshës së djathtë të burrit dhe më pas trajtuan me kujdes një plagë të hapur në krah dhe në këmbë, ku u zbulua kocka.
Atij i ka mbetur edhe një vit për të përfunduar kolegjin – por nuk bën plane për të ardhmen.
Derisa të fitohet lufta, ai është zotuar të qëndrojë në fushën e betejës.
“Mjekësia është jeta ime dhe detyra ime është të shpëtoj njerëzit,” tha Chornobryvets.
Ai ëndërron që një ditë të kthehet në Mariupol, i cili ra në duart e rusëve në maj, por përpiqet të mos mendojë shumë për këtë sepse është shumë e dhimbshme. “Shpirti im do të qetësohet kur të hyj në Mariupol – dhe flamuri ukrainas të valëvitet mbi të,” tha ai.
