Në kuadër të përkujtimit të 11 shtatorit 2001, Sekretari i Shtetit Amerikan, Antony Blinken ka kërkuar vazhdimin e bashkëpunimit me Europën në kuadër të NATO-s për të luftuar së bashku terrorizmin.
Në një status në Twitter, Blinken shprehet se Europa dhe Amerika e Veriut duhet të vazhdojnë të qëndrojnë së bashku, pasi kjo është mënyra e duhur për të qenë më të sigurtë.
“Ne kujtojmë 11 Shtatorin & të gjithë ata që kanë sakrifikuar në luftën kundër terrorizmit. 20 vjet më parë ne qëndruam në solidaritet. Në një botë më të rrezikshme, Amerika e Veriut dhe Evropa duhet të vazhdojnë të qëndrojnë së bashku në NATO, sepse ne jemi më të sigurt së bashku”, shkruan Blinken.
Bashkangjitur këtij statusi në Twitter gjendet dhe deklarata e plotë e Sekretarit për ditën e sulmeve terroriste në SHBA, 11 shtator 2001, sulmi terrorist më i egër në historinë e SHBA-ve.
Në këtë fjalim, Blinken ka prekur dhe Ballkanin Perëndimor dhe rastin kur është dashur ndërhyrja e forcave ushtarake për të përfunduar luftën që shkaktoi jetë të humbura pas viteve 90, specifikisht jetët e humbura në Bosnje dhe Kosovë.
“Ka edhe raste kur diplomacia dështon dhe opsioni ushtarak është i vetmi i mbetur. Ky ishte rasti në vitet 1990, kur luftërat në Ballkanin Perëndimor u përfunduan vetëm me aksion ushtarak. Jeta të panumërta të pafajshme u shpëtuan nga ndërhyrja e NATO -s në Bosnjë dhe Hercegovinë, dhe më pas në Kosovë,” shkruhet ne deklarate.
Deklarata e plotë:
Si sot njëzet vjet më parë, në orën 8.46 të mëngjesit, Fluturimi 11 i American Airlines u hodh në Kullën Veriore të Qendrës Tregtare Botërore në fillimin e një seri sulmesh terroriste të qëllimshme dhe vdekjeprurëse. Atë mëngjes, 2,977 njerëz të pafajshëm vdiqën në Nju Jork, Uashington dhe Pensilvani. Në këtë përvjetor të njëzetë, ne kujtojmë dhe nderojmë ata që vdiqën dhe ata, jeta e të cilëve u ndryshua në mënyrë të pakthyeshme në atë mëngjes të ndritshëm shtatori.
11 Shtatori dëshmoi më të keqen e njerëzimit, por gjithashtu nxori më të mirën. Nga reaguesit e parë që vrapuan në ndërtesa ndërsa të gjithë të tjerët ishin drejt fundit, tek personeli mjekësor që shpëtoi kaq shumë jetë, tek burrat dhe gratë e zakonshme që bënë gjithçka që mundën për të ndihmuar bashkëqytetarët e tyre.
11 shtatori nuk ishte vetëm një sulm ndaj Shteteve të Bashkuara, ishte një sulm ndaj të gjithëve ne. Viktimat vinin nga çdo cep i aleancës së NATO -s dhe nga përtej saj. Brenda 24 orëve nga sulmet, Aleatët e NATO -s thirrën Nenin 5, klauzolën tonë të mbrojtjes reciproke, për herë të parë. Kjo thotë se një sulm ndaj një aleati është një sulm ndaj çdo aleati. Menjëherë pas kësaj, forcat e NATO -s ishin në Afganistan krah për krah.
Angazhimi ynë në Afganistan tani ka marrë fund. Ka qenë e gjatë dhe e vështirë, me një kosto të madhe në gjak dhe para. Mbi një milion burra dhe gra tanë me uniformë, nga Amerika e Veriut, Evropa dhe shumë vende të tjera partnere, shërbyen atje gjatë dy dekadave të fundit. Mijëra bënë sakrificën përfundimtare, ose u plagosën, së bashku me shumë afganë, si nga forcat e sigurisë ashtu edhe nga civilët.
Por në të njëjtën kohë, ne nuk duhet të harrojmë atë që kemi arritur së bashku. Në vitin 2001, Afganistani ishte një strehë e sigurt për terroristët e Al Kaedës që planifikuan dhe kryen sulmet e 11 Shtatorit, dhe shumë më tepër në të gjithë botën. Misioni i NATO -s ishte të degradonte al Kaedën dhe të parandalonte Afganistanin që të shërbente si një bazë nisjeje për terroristët që do të na sulmonin. Që nga 11 Shtatori, nuk ka pasur sulme terroriste kundër atdheut tonë të organizuar nga Afganistani.
Komuniteti ndërkombëtar, i mbështetur nga forcat ushtarake të NATO -s, gjithashtu ndihmoi në krijimin e kushteve që i lejuan afganët të përmirësojnë jetën e tyre. Një brez i ri burrash dhe grash janë rritur në gjendje të arsimohen, të marrin pjesë në procesin politik dhe të lidhen me pjesën tjetër të botës. Ato përfitime nuk mund të kthehen lehtë.
Bota po shikon Afganistanin dhe do t’i beje ata që janë në pushtet nte mbajne zotimet e tyre. Ata duhet të parandalojnë strehën e sigurt për terroristët, të respektojnë të drejtat e njeriut dhe të sigurojnë kalim të sigurt për ata që e kërkojnë atë, si dhe qasje humanitare.
Ngjarjet e javëve të fundit janë një tragjedi për afganët dhe ato janë zemërthyer për të gjithë ne që i mbështesim ata. Në të vërtetë, ka shumë pyetje të vështira që duhet të bëjmë me sinqeritet në lidhje me angazhimin tonë. Ka mësime që të gjithë duhet t’i mësojmë. Në NATO, ne kemi nisur një vlerësim të plotë. Eshtë shumë herët për të gjykuar paraprakisht rezultatet, por për mendimin tim, ka disa gjëra që spikasin qartë.
Afganistani nuk do të jetë kriza e fundit për të cilën Amerika e Veriut dhe Evropa duhet të veprojnë së bashku përmes NATO -s. Gjithmonë do të ketë nga ata që dëshirojnë të na dëmtojnë. Ne e pamë këtë në 11 shtator dhe në shumë sulme të tjera terroriste që nga ajo kohë. Ne gjithashtu e pamë atë në Irak dhe Siri kur ISIS mori kontrollin e një pjese të madhe të territorit për të krijuar një regjim jashtëzakonisht brutal terrorist. ISIS nuk do të angazhohet kurrë në diplomaci. Vetëm nga aleatët e NATO -s dhe partnerët tanë që vendosën forcat ushtarake ne ishim në gjendje të çlironim tokën dhe njerëzit e kontrolluar nga ISIS. Aksioni ushtarak është gjithmonë zgjidhja e fundit, por ndonjëherë është e vetmja përgjigje racionale.
Përdorimi i forcës nuk është vetëm një pjesë thelbësore e luftimit të terrorizmit. Forca ushtarake është garantuesi përfundimtar i lirisë sonë. Pa një ushtri të fortë dhe të besueshme për ta mbështetur atë, diplomacia do të dështojë. Gjatë Luftës së Ftohtë, ishte fuqia ushtarake e NATO -s ajo që i dha forcë diplomatëve dhe politikanëve tanë për të negociuar me Bashkimin Sovjetik.
Një ushtri e fortë, e kombinuar me vullnetin për ta përdorur atë kur është e nevojshme, është thelbi i parandalimit tonë. Imagjinoni sikur NATO të mos kishte forca ushtarake të forta dhe të afta, por konkurrentët tanë kishin. Ne shpejt nuk do të jemi në gjendje të garantojmë vlerat tona më të dashura: lirinë, demokracinë dhe sundimin e ligjit. Forcat tona të armatosura i kanë mbajtur kombet tona të sigurta për më shumë se shtatëdhjetë vjet dhe do të vazhdojnë të na mbajnë të sigurt në dekadat e ardhshme.
Ka edhe raste kur diplomacia dështon dhe opsioni ushtarak është i vetmi i mbetur. Ky ishte rasti në vitet 1990, kur luftërat në Ballkanin Perëndimor u përfunduan vetëm me aksion ushtarak. Jeta të panumërta të pafajshme u shpëtuan nga ndërhyrja e NATO -s në Bosnjë dhe Hercegovinë, dhe më pas në Kosovë.
Zhvillimet dramatike në Afganistan gjithashtu demonstrojnë një mësim tjetër të qartë për mua. Në një botë më të paparashikueshme dhe konkurruese, sfidat me të cilat përballemi janë shumë të mëdha për çdo vend, apo çdo kontinent, që t’i perballoje vetëm.
Ndërsa kujtojmë të gjithë ata që vdiqën në 11 Shtator, dhe të gjithë ata që kanë sakrifikuar aq shumë në vitet që pasuan, ne gjithashtu duhet të kujtojmë solidaritetin që na lidhi në ato orë të errëta. Njëzet vjet më parë Amerika e Veriut dhe Evropa ishin së bashku. Ne duhet të vazhdojmë të qëndrojmë së bashku për të qëndruar të sigurt sot dhe nesër.
