Nga Boldnews.al
Për mjerimin tonë, mental dhe jetësor, emigrantët e parë afgan që zbritën në Rinas i pamë si qenie të veçanta që përbënin interes për tu stampuar në foto, apo për tu memorizuar nga sytë e shumë kamerave me shprehjet: “Sa gjynah”. Po, vërtetetë ata janë për tu ndihmuar, prindër me fëmijë në duar që kërkojnë shpëtim nga lufta, duke mbartur me vete edhe shpresën se e nesërmja do të jetë më e mirë.
Më e mira u bëftë për ta, pavarësisht se në vendin tonë një pjesë e vogël e njerëzve kanë nisur ti shohin me siklet me shprehjet” “tani do na mbysin, vendi do mbushet me afganë”… Ka edhe të tjerë që thonë: “do na prishin qytetarinë, do sjellin kultura të prapambetura”. Por në fakt “afganë” jemi ne. Ndodhemi prej vitesh në luftë të pashpallur. Kemi pasiguri për jetën, shëndetin, rendin, të ardhmen e fëmijëve, jemi nën frikën e terrorit policor herë pas here dhe në betejën e përditshme të mbijetesës ekonomike.
Vërtetë në vendin tonë nuk ka kamikazë që hedhin veten në erë duke vrarë dhjetara civilë të pafajshëm, por kemi tritolin poshtë makinës, në derën e shtëpisë, apo edhe kur dalim shëtitje në “pedonalet e Rilindjes Urbane” bëhemi preh e kallshnikovëve të krimit, që çuditërisht kanë “lejen e pushtetit” për të bërë raprezalje.
Ankohen në Afganistan edhe për ushqimet jo cilësore, apo për pluhurin që ngrenë karrocat me kuaj apo gomerë, por këtu në “afganistanin tonë” çfarë ndodh? Çdo ditë blejmë shtrenj vdekjen e ngadaltë. Disa markete apo dyqane të vogla shesin produkte të skaduara që i mbulojnë me ndryshimin e etiketave, të tjerë i ruajnë në kushte jo higjenike dhe në tempereturën e duhur frigoriferike. Ka një institucion që quhet AKU, por është kthyer ne “dikasterin e tarafit” ku për të qenë një inspektor i thjsht duhet mik i madh në pushtet, pasi luhet para e madhe nëndorë për të ricikluar si “ushqim cilësor” atë mall që duhej groposur me kohë.
Ankohen për pluhur në Afganistan, por këtu të zënë frymën plehrat e pushtetit që digjen në mes të verës për të shpërndarë për “afganët shqiptarë” kancer dhe sëmundje të tjera të rrugëve të frymëmarrjes. Pa harruar betonieret e oligarkisë që me firmën e të “medhenjve” të merr frymën me kullat shumëkatëshe, zhurmat çjerrëse dhe ndotjen e ajrit.
Ikën afganët edhe nga qeverisja e korruptuar atje. U zbulua kur e gjithë qeveria mbushi avionë e helikopterë me miliona dollarë. I kishin siguruar me paratë e korrupsionit, me lejimin e trafikut të heroinës dhe çdo forme tjetër nëpërmjet tenderave. Po ne “afganët këtu” jemi mësuar me kleptokracinë e qeverisë. Sa avionë mund të mbushen me paratë e krimit dhe korrupsionit nëse një ditë të pushteshmit vendosin të ikin?
Vështirë të thuhet, por në Rinas me siguri do të duhen disa fluturime për të mbartur miliona euro të zhvatura nga taksat qytetare që paguajnë e paguajnë. Do duhen edhe shumë ngarkesa me paranë e pisët të krimit të organizuar, që po e pastron në lavatriçen e pushtetit. Ata hallexhi afganë që do të vijnë këtu për fat të mirë thonë se ka mjekë, infermierë e psikologë që po kujdesen, por për ne “afganët e përhershëm” çfarë ofrohet?
Mjafton që gjithësecili të kujtojë ndonjë rast kur i është dashur të kapërcejë dyert e urgjencës, të kujtojë momentet kur i është dashur shërbimi mjekësor por nuk e kanë gjetur në kohë. Kur sëmundja i ka gërryer fizikun e shpirtin, por nuk ka vende në spitale për tu kuruar, duke e futur pacientët në listë-pritje, që duke pritur shërimin u vjen vdekja. “Sa gjynah ne afganët”, që tregojmë me gisht fatkeqësinë afgane!
