Nga Flutura Açka
Në parlamentin e parë pluralist të Afrikës së Jugut, më 24 maj 1994, Nelson Mandela e hapi fjalimin e tij me poezinë “Fëmija” të poeteshës afrikane Ingrid Jonker, e cila kishte luftuar gjithë jetën e vet të shkurtër për të drejtat e bashkëatdhetarëve të saj me ngjyrë, të vrarë, të dhunuar, të persekutuar nga Aparteidi. Poetesha u trondit kur pa fëmijën e vrarë në krahët e së ëmës në njërën nga protestat në Nyanga.
Fëmija
Fëmija nuk ka vdekur
Grushtin ngre fëmija pranë s’ëmës
Që Afrika! Klith, dhe th’rret aromën
E lirisë dhe shqopave,
Trojeve shpirtrrethuar.
Grushtin ngre fëmija pranë të atit
Marshit të brezave
Që Afrika! thërrasin, dhe klithin frymën
E mundimit dhe gjakut
Udhëve të krenarisë së lënduar.
Fëmija nuk ka vdekur as në Langa as në Nyanga
As në Orlando apo Shaperville
As qendrës policore në Philippi
Ku shtrirë rri prej plumbit që kokën ia ka grirë.
Hija e errët e ushtarëve është fëmija
E gardës me pushkë, autoblinda e shkopinj
Fëmija është i pranishëm në të gjitha takimet ku bëhen ligje
Fëmija përgjon përmes dritareve zemrat e nënave
Fëmija që donte vetëm të luante në rërë në Nyanga, është kudo
Fëmija që u burrërua tani nëpër gjithë Afrikën shtegton
Fëmija që u bë gjigand tani nëpër gjithë botën
Pa PASS kalon.
