Nga Boldnews.al
Si sot 29 vjet më parë në “Sheshin Skënderbej” u rrëzua monumenti i diktatorit Enver Hoxha. Ishte nisja e një fundi të sistemit komunist, ku qytetarë të Tiranës dhe studedentë sfiduan regjimin dhe rrëzun jo vetëm një shtatore prej bronxi, por një mit që mbante ngrehinën komuniste.
Në Tiranë sot duhet të ishin mbajtur disa përkujtimore. Bashkia të kishte hapur “dyert e projekteve” dhe hapësirat publike për të kujtuar 29-vjetorin e rënien së monumentit të diktatorit Enver Hoxha. Protagonistët e asaj ngjarjeje, qytetarë të thjesht që nën thundrën e dhunës së sistemit sfiduan strukturat policore dhe ushtarake për këtë nismë me shumë rrezik, duhet të tregonin ato çaste që ndryshuan historinë e vendit.
Po Bashkia Tiranë hesht, kryetari i saj po pret ndonjë pikë shi që të laget mirë e më pas tu thotë kamerave të shumta: “aksion”… Në darkë ta shohim në disa televizione sesi Lali ynë (i juaji), në mes të shiut punon shumë duke mbjellë një pemë. Asnjë fjalë për këtë ditë të shënuar, asnjë përkujtimore, asnjë aktivitet, asnjë shenjë se ky vend i ka dhënë fund sistemit diktatorial.
Ditën e 17 majit Lali Erin e ke në mes të bulevardit, minimalisht hipur në një biçikletë për të bërë padën e “paqes” me përfaqësues të LGBT (Lezbikë, gei, biseksualë, transeksualë”. Festë e “madhe” e nuk jemi kundër, Lali festë të tilla të ketë gjithnjë, e po aq lumturi i urojmë që çdo ditë të jetë 17 maj për të, por diçka nuk shkon… Ai përfaqëson çdo qytetar të Tiranës, të majtë, të djathtë, me bindje, e pa bindje fare, votues militantë apo indiferentë të përhershëm. Përfaqëson edhe atë 50-vjeçarin e sotëm që në kohën e rënies së monumentit të diktatorit ishte aty në shesh.
Në fakt duhet ti përfaqësonte, por nuk po na përfaqëson. Paradosalisht këtë ditë që kulmon me rënien e një regjimi po e kthen gati në “zi kombëtare”. I mungon vetëm ulja e flamurit në gjysmështizë, pasi gjithçka tjetër është zi e më zi. Të vetmet që e prishin qetësinë e frikshme janë ata betonieret e mëdha që diku në një nga 12 kullat që janë në ndërtim hedh beton që të zë frymën.
Lali ynë nxorri ca zemra të kuqe prej plastike në oborrin e bashkisë më 14 shkurt, në këtë frymë kolektive. Kapte çtë gjente në rrugë për një fotografi. Çisfte të reja, të moshuar e çdo qenie të lëvizshme për të shprehur “dashuri kryebashkiaku”. Po sot Lalin se shohim gjëkundi. Dhe jo vetëm për këtë vit, por në çdo të shkuar, 20 shkurti dhëmb për ta…
Ditë e errët kjo jo vetëm për Lali Erin, por për pushtetin. Shumëkush mund të ketë argumentin majë gjuhës për të thënë si mund ti kërkohet një zyrtari të përkujtojë rënien e sistemit mëmë? Ndoshta edhe ata në gjykimin e tyre mund të kenë të drejtë, por çdo ditë të vitit reklamojnë se jemi në një vend demokratik, me liri, festa e përkujtime. Tirana bën kaq shumë aktivitete, si: dita e tokës, dita e lules, dita e rinisë, e të moshuarve, e gruas, e mësuesit, e fëmijës, e clirimit, e flamurit…, e gjithçkaje tjetër, mjafton të ketë aktivitete, e të dalë në shesh Lali Eri e kryeministri Rama.
Kjo ditë do të ikë. Para kemi marsin e mësuesit, gruas, të festës së luleve, Lali do të jetë aty, me bizëqeshje të stampuar në fytyrë, qindra milionë lekë të hedhura për ahengje, broshura, spektakle. Padyshim që do e kemi edhe më 17 maj, ai nuk mund të mungojë, biçikletën e ka po aty, veshjen shumëngjyrëshe gjithashtu. Festë 17 maji, zi 20 shkurti!
