“Nji kokërr misër àsht nji kokërr dhimbje kur ka shumë ù e aspak miser,” shkruante Migjeni, shumë vite më parë kur as ai vetë s’do ta ishte imagjinuar dot se një ditë Shqipëria do të katandisej në atë pikë, ku një pikë ujë do të kërkohej, lypej, vidhej e shpërdorohej njësoj si misri në shekullin e XX.
Ujë, Ujë!
Lajmi se do të shperndahet ujë me autobot, doli nga zemra e dheut, rrodhi nëpër dejt e thella te gjymtyrët e mbira të dheut që quhet shtet. Dhe bani të dridhen nga gëzimi frymorët që s’kan me ç’ka t’a mbajnë frymën e tani i mohojnë edhe pikën e ujit.
Një paralelizëm që sot më shumë se kurrë gjen vend në Tiranën e Bllokut, të pasarelave të modës, makinave të fundit dhe celularëve të shtrenjtë por që as shuma e të gjitha këtyre bashkë, nuk mund të furnizojnë do Tiranën me ujë të pijshëm. Dhe sot, mes luksit dhe shpërdorimit, në çezmat e qytetarëve nuk gjen më më shumë se 30 minuta ujë ndërkohë që ky i fundit, edhe pse qytetarët e Tiranës e paguajnë sa frengu pulën përmes taksave, duhet të shitet e të blihet nga autobotët në rrugët e qytetit.
Një simbolikë e tillë aktuale është sjellë edhe Avni Delvina i cili jo më kot ka sjellë në vëmendje Migjenin si simbol të mjerimit dhe skamjes.
