Të gjithë e kanë njohur për rolin “Beni ecën vetë”, por nuk ishte i vetmi ai që do të spikaste aktorin Herion Mustafarajn e që do të shënonte të ardhmen e tij në aktrim. Kohë më vonë, në vitet e para të rinisë, ai do të luante edhe disa të tjera që zbuluan po ashtu karakterin e veҫantë, shpirtin energjik, por edhe djalin rebel të kohës – atë që dashurinë donte ta jetonte, pa marrë parasysh rregullat “e rrepta” të shoqërisë.
I tillë ishte edhe roli i Agimit te filmi “Rokonstruksioni”. Një djalosh që dashuronte Zanën, (Manjola Nallbanin), por kjo e fundit, nuk mund të pranonte një dashuri aq të lirë e të hapur…
Një rol i pothuaj 30 viteve më parë, por një prej atyre që treguan edhe një herë se Herion Mustafaraj ishte lindur për të qenë pjesë e kinemasë. Sot, ai vazhdon të jetojë mes Shqipërisë dhe Amerikës, por është po ai personazh energjik që me artin e tij do të tregojë sa të mundet gjërat më pozitive të jetës. Këtë ka rrëfyer edhe pasditen e sotme në studion e “Rudina”, në Tv Klan, duke iu rikthyer viteve, që nga mosha 6 vjeҫ e gjysmë, në filmin e tij të parë me rolin e Benit e më vonë te “Tomka e shokët e tij”, “Pas gjurmëve”, “Shoku ynë Tili”, “Sinjali i dashurisë” etj.
Ndër të tjera, Herioni kujton me shumë nostalgji edhe filmin “Rikonstruksionin”, një realizim i vitit 1988, së bashku me shoqen e tij të Liceut, Manjola Nallbani.
Pasi kishin përfunduar të dy Liceun Artistik “Jordan Misja”, Herioni për Trombë e Manjola për kanto, njëkohësisht kishin nisur studimet e larta në Akademinë e Arteve, ai në Fakultetin e Dramës. Për Manjolën, ky ishte filmi i parë, ndërsa për Herionin i dasati në radhë. Megjithatë, skena më e spikatur e filmit ka qenë, pa dyshim, ajo e shpullës nga Manjola, Zana në film, ndërsa Herioni (Agimi) tentoi ta puthte.
I pyetur për këtë skenë, Herioni përpiqet të kujtojë se nuk ka qenë e vështirë për t’u xhiruar, vetëm se, në atë kohë, më e vështirë ishte mënyra se si njerëzit dhe publiku e konceptonin dashurinë: “Mbaj mend që kemi bërë gjithsej 2-3 dubla, nuk ka qenë shumë e vështirë, por regjisori më kishte porositur që të tentoja ta puthja në të vërtetë Manjolën, në mënyrë që të dukej gjithҫka më e vërtetë dhe origjinale.” Dhe ia doli, sepse, me të qeshur, tregon se kështu bëri: e preku pak cepin e buzës së Manjolës, në mënyrë që ajo të revoltohej e ta realizonte plotësisht rolin.
Për filmin dhe skenat me Herionin, vetë Manjola Nallbani mban mend më shumë. E ftuar për të kujtuar diҫka nga filmi me mikun e saj të rinisë, ajo tregon se është ndier me fat që ka luajtur në krah të tij: “”Rikonstruksioni ishte ishte filmi i parë. Me Herionin ishim shokë Liceu. Kjo ka qenë skena me të cilën edhe mua më testuan. Mbaj mend që natën e xhirimeve, mua nuk më dilte asnjë pikë loti, sepse ishte shumë ftohtë, aq sa loti kishte ngrirë brenda në sy. Në momentin që thashë duhet të qaja, nuk po ia dilja dot, ishte gati e pamundur. Regjisori më tha të të hedh limon në sy, por as kjo nuk funksionoi. Me të gjitha përpjekjet, edhe duke më kujtuar ngjarje të hidhura, nuk u arrit gjë, derisa para se t’i gjuaja unë Herionit, më gjuajtën mua… Aty s’mbajta unë pastaj…” – kujton Manjola me të qeshur një prej roleve që do ta kujtojë gjatë edhe për mikun e saj të Liceut./revistaclass
