Yuri Kim kurrë nuk mendoi se kjo do të ndodhte. Ishte një ditë e ftohtë e shkurtit në vitin 2008 dhe ajo ishte ulur në sallën më të madhe të koncerteve në Korenë e Veriut, duke dëgjuar një shfaqje nga Filharmonia e Nju Jorkut – jo shumë larg vendit ku ka lindur në Korenë e Jugut.
Një zyrtare politike në Shërbimin e Jashtëm të SHBA, Kim nuk kishte asnjë arsye të dukshme për të shoqëruar orkestrën e njohur amerikane në vendin më të izoluar të botës, e cila do të ishte më e përshtatshme për një oficer të diplomacisë publike. Por ishte pikërisht puna e saj në atë udhëtim të pashembullt.
Ajo ishte ndihmëse e Christopher Hill, ndihmës sekretari i shtetit për çështjet e Azisë Lindore dhe Paqësorit në atë kohë, i cili po udhëheqte bisedime të larta me Pyongyangin që synonin shpërbërjen e programit të armëve bërthamore. Turneu i koncertit ishte një “karrotë”, të cilën Uashingtoni shpresonte – ndonëse nuk e pranonte publikisht – se do të përmirësonte bashkëpunimin e Korese se Veriut në bisedimet e ashpra. Kim kishte negociuar me të vërtetë vizitën me qeverinë komuniste, duke udhëtuar në Pyongyang në dy raste të mëparshme me udhëheqjen e filarmonisë.
“Ata nuk donin të dërgonin Chris, sepse kjo do të kishte qenë shumë nivel i lartë, kështu që ata më dërguan mua” tha ajo. “Ndihma për të zhvilluar programin dhe për të negociuar kushtet e vizitës.”
Një amerikane e natyralizuar që u zhvendos nga Koreja e Jugut në Guam kur ishte 3 vjeç, Kim u bashkua me Shërbimin e Jashtëm më 1996, gjatë një periudhe burimesh të mjerueshme për diplomacinë dhe punësimin minimal të oficerëve të rinj. Ajo zgjodhi të shkonte në Pekin në turneun e saj të parë, pasuar nga Tokio. Pastaj ajo u kthye në Uashington për një ndalesë në “vijën baze” – një term i Departamentit të Shtetit për grupin e oficerëve të nivelit të mesëm të personelit të sekretarit të shtetit dhe avancimin e udhëtimeve të tij ose të saj. Në atë kohë, diplomati më i lartë i SHBA ishte Colin Powell. “Ai do të hynte në një dhomë apo në hotel, dhe njerëzit do të ngriheshin në mënyrë spontane dhe do të fillonin të duartrokasin,” tha Kim. “Ata nuk e bënin atë për presidentin, zevendespresidentin apo për ndonjë tjetër që unë mund të shihja”.
Pas kësaj detyre, Kim shkoi në Seul. Gjatë turneut të saj si shefe e njësisë së brendshme politike të ambasadës, ajo u takua me dhjetra liderë politikë dhe te biznesit, gazetarë dhe akademikë. Një nga ata të njohur ishte një zëvendëspresident në Asiana Airlines, transportuesi i dytë më i madh i Koresë së Jugut. Reth dy vjet më vonë, kjo lidhje do të vlente shumë.
Kim dhe anëtarët e Filarmonisë së Nju Jorkut sapo kishin udhëtuar në Pekin për një fluturim komercial nga Shtetet e Bashkuara, në rrugën e tyre për në Phenian për turneun e koncertit te 2008. Por doli se nuk kishte asnjë aeroplan mjaft të madh për të marrë të gjithë grupin në Korenë e Veriut. Kim u lidh me kontaktin e saj ne Asiana dhe një Boeing 747 u dërgua menjëherë nga Seuli – pa pagesë. “Ishte PR për Asiana,” tha ajo.
Duke kaluar dymbëdhjetë vitet e para të karrierës së Shërbimit të Jashtëm në Azi dhe Uashington, dhe duke mësuar gjuhen kineze dhe japoneze, përveç asaj koreane të origjinës se saj, Kim vendosi që ishte koha për të fituar një përvojë në një rajon tjetër. “E dija që Iraku do të vazhdonte të ndiqej për një kohë të gjatë” në politikën e jashtme të SHBA, tha ajo dhe shumë nga kolegët e saj tashmë kishin dale vullnetarë për të shërbyer atje që kur u përmbys Saddam Hussein në 2003, “kështu që ishte rradha ime”.
Në atë kohë, diplomatët e karrierës që shërbenin në Irak u lejuan të ashtuquajturat detyra të lidhura në cilindo vend të zgjedhur pas përfundimit të turneut të tyre në zonën e luftës. Jo çuditërisht, shumë zgjodhën Londrën, Parisin, Berlinin ose poste te tjera. Por Kim kaloi në lidhje dhe shkoi në Turqi, si këshilltare politike në ambasadën në Ankara. “Unë nuk dua që Iraku të jetë një detyrë” në atë rajon, tha ajo. “Doja që ajo të jetë themeli i diçkaje më thelbësore. Turqia po dilte si një fuqi e rëndësishme rajonale dhe mendova se shërbimi do të kishte kuptim.”
Gjatë gjithë karrierës së saj, Kim shtoi, ajo është përpjekur të “punojë në çështje emocionuese që njerëzit i interesojnë dhe që kanë ndikim”, dhe të ndërtojë një set të aftësive të ndryshme, duke përfshirë “arritjen e objektivave operacionale, të mësuarit se si të negociohen, një ambasadë. ”
Për dekada të tëra, diplomacia ishte një klub pothuajse ekskluziv i elitave meshkuj kryesisht të bardhë që merreshin me elitat e shteteve të huaja, kryesisht qeveritë e tyre. Kjo nuk ndodh më. Shërbimi i Jashtëm është ende shumë selektiv, sepse natyrisht dëshiron kandidatët më të kualifikuar – të citojnë Kim, “Ne synojmë të jemi elitë, megjithëse jo elitiste”. Por sot çdo qytetar i SHBA në mes moshave 21 dhe 60 vjeç që kalon provimet me shkrim dhe me gojë mund të bëhet diplomat, edhe pa diplomë kolegji. Ndërkohë që shërbimi ende ka një rrugë të gjatë për të shkuar, tani duket gjithnjë e më shumë si Amerika – në aspektin e përkatësisë etnike, gjinore, fesë, arsimit dhe profesional, madje edhe të vendit të lindjes.
Kim këshilloi aplikantët e Shërbimit të Jashtëm të mendonin shumë nëse mënyra e jetesës diplomatike – që jetojnë jashtë vendit për periudha të zgjatura kohore, duke lëvizur në një vend tjetër çdo dy apo tre vjet – është për ta. Përveç kësaj, mund të jetë e vështirë për oficerët femra në veçanti të gjejnë një partner nëse ata bashkohen me shërbimin e vetëm. “Unë mendoj se është më e vështirë për gratë që të gjejnë dikë që është i gatshëm të marr, të lërë jetën e tij prapa dhe të ndjekë ju në mbarë botën”, tha ajo. Në fund të fundit, oficerë të vetëm dhe të martuar bëjnë sakrifica, shtoi ajo, duke vënë në dukje sfidat e ngritjes së një familje në lëvizje, dhe larg nga të afërmit dhe miqtë në shtëpi.
Kim, i cili aktualisht është shef i stafit të Zëvendëssekretarit të Shtetit Antony Blinken, në pikëpyetje kuptimin e pranuar gjerësisht të fjalës “diplomatike” si të mirë dhe me takt.
“Nuk ka të bëjë me të qenit i mirë me njerëzit apo të mos them gjëra të dëmshme. Në fakt, në punët që duhet të bëj, kemi pasur biseda të vështira dhe nganjëherë luftuese,” tha ajo. “Në rastet më të mprehta, si Koreja e Veriut apo Iraku, ka të bëjë me bisedën me dikë që armiqtë të mos largohen. Është një mënyrë për të shmangur apo përfunduar konfliktet dhe për t’i bërë njerëzit të bëjnë kompromis”.
