Gazetari Namir Lapardhaja nëpërmjet një postimi në ‘Facebook’ ka njoftuar largimin nga kjo jetë të ish shkrimtarit Luan Myftiu.
Statusi i tij:
Ka ndërruar jetë në moshën 86-vjeçare ish-i burgosuri politik, Luan Myftiu.
Luan Myftiu ishte mësues, përkthyes, poet dhe shkrimtar.
Eseja e tij “Nën terrorin komunist” është një ndër dëshmitë e rralla të terrorit të jetës në diktaturë.
Për të mund të shkruhet e flitet jashtëzakonisht shumë, por do të desha të ndaja me ju një dëshmi të Maks Velos, në librin e tij “Spaçi”, e cila përshkruan më së miri atë çka Luan Myftiu ishte:
“L. M. (Luan Myftiu) e adhuronte të ëmën.
– Ishte e bukur – thoshte, – ishte shumë e bukur.
– E, e…., kështu na janë dukur të gjithëve nënat tona kur kanë qenë të reja, – i përgjigjesha.
– Jo, jo… Isha shtatë vjeç e gjysmë atëherë, por po të them se grua më të mirë dhe më të bukur nuk kam parë.
Më pëlqente ta pyesja L.M., miqtë e tij dhe doja të dija më shumë për të. Një shok i përbashkët më tha se e ema e tij u trondit në mënyrë të pakthyeshme dhe vdiq në spital. L.. ishte mysliman, por më tregoi se që i vogël shkonte në kishat e kalasë dhe shtangej i habitur duke parë ikonat dhe skenat e afreskave në altar dhe nëpër mure…. L. i kishin arrestuar të atij. E ëma e vetme, mbante fëmijët dhe ndiqte burrin burgjeve. Pastaj i arrestuan të vëllanë. E gjykuan dhe e dënuan me pushkatim. Pastaj i arrestuan, dënuan dhe ekzekutuan të nipin. E pati vështirë ta përballojë këtë mynxyrë.
Një mbërmje kur kthehet nga shkolla, L. gjen të ëmën në mes të dhomës të lidhur me pranga. Kishte qenë në hetuesi, i kishte sharë, mallkuar dhe ata e lidhën, e dërguan ashtu të lidhur, të shoqëruar me një policë në shtëpi.
Ajo shihte dikur larg, sipër kokave të fëmijëve, në boshllëk. Ishte e qetë. Mbas një ore hyn në shtëpi oficeri i degës dhe pasi sheh gjendjen, para se të largohet porosit fëmijët të mos ia hiqnin prangat. Natën fëmijët e çlirojnë të ëmën. Nuk ua kishin vunë drynin prangave.
Në mëngjes ajo u thoshte:
– Të dashur… mi vini prangat, ata do të vijnë.
Dhe fëmijët ia vunë prangat nënës së tyre. Ashtu priti ditën e re, me pranga në duar, duke parë lart dhe nuk guxonte t’i shihte fëmijët në sy. Që atë ditë, nuk u kthye më nga ajo gjendje.
KUPTOVA QË L. ISHTE I NDRYSHËM NGA NE. GJITHMONË KAM MENDUAR SE NJERËZ SI AI KANË PASUR NË JETË NJË NGJARJE TË VEÇANTË, TË PAPËRSËRITSHME.
L.M. E KISHTE BËRË TË TILLË SAKRIFICA E NËNËS, REFUZIMI I SAJ PËR TË JETUAR NË NJË BOTË TË DOMINUAR NGA KRIMI.
ANDAJ KY NJERI BURONTE MIRËSINË DHE DASHURINË SI TË NJË SHENJTORI.”
Maks Velo, “Spaçi”, fq. 164-165
Varrimi bëhet ditën e hënë, ora 10:00, në Tiranë.
