Eurovizoni, tregoi edhe këtë vit se aty kurrë nuk fiton kënga më e bukur apo zëri më i ëmbël, por fiton gjithmonë gjeopolitika.
Lidhur me fituesin e mbrëmshme në Eurovizion që u zhvillua në Tel Aviv, ku ishte këngëtari holandez ai që triumfoi, ka reaguar edhe gazetari i njohur Enkel demi.
Përmes një analize të gjatë, demi thekson se në Eurovizioni ishte një shfaqje homoseksuale, ku Shqipëria kurrë nuk ka për të fituar.
Ja çfarë shkruan Demi në analizën e tij:
Nga Enkel Demi
Mbrëmjen e djeshme në Tel Aviv u zhvillua nata finale e Eurovision. Fituese u shpall edhe Holanda e cila u katapultua në vend të parë, pas votave të publikut. Shqipëria ishte e përfaqësuar nga këngëtarja Jonida Maliqi, e cila u rendit në vendin e 18. Edhe kësaj radhe u vu re se votimi ishte gjeopolitik.
Në lidhje me votimin e mbrëmshëm, ka reaguar edhe gazetari Enkel Demi. Ky I fundit është shprehur, se vendet sllave votojnë për njëra-tjetrën, nordikët po ashtu, madje Greqi për Qipron. Demi shkruan se Eurovisioi është një festë e shfrenuar homoseksuale, ku shpërthejnë pasionet e vjetra të nacionalizmës. Sipas tij, tashmë të gjithë e dimë pa filluar ende votimi se për kë do të votojnë shtetet.
Demi shton më tej se Eurovision është një festival shumëngjyrësh i paradave gay, ku përfaqësuesi i Holandës i cili u shpall fitues, nuk rrinte dot pa na rrëfyer se është biseksual. Gazetari shkruan gjithashtu se për Shqipërinë suksesi është të shkojë deri në finale, pasi një këngë me kriteret e Eurovisionit nuk do të pranohej fare në Festivalin e Këngës.
Sipas Demit, të githë komplekset e inferioriteteve të sherrnajave nacionaliste shfaqen në këtë festival. Në fund ai e mbyll duke thënë se Shqipëria edhe sikur të çojë në Eurovision Elton Johnin, sërish nuk do fitojë, pasi Rusia sido ta rrotullojmë flamurin e ylberit do votojë për Azerbaxhanin dhe anasjelltas.
Ky është festival i cekët, spektakël i cekët dhe në fund një shfaqje vulgare e mendësive nacionaliste që vishen me një sheqerosje gay, e cila të vë në hall, nëse nuk je nga ajo anë e barrikadës.
Dihet që vendet sllave votojnë për njëra-tjetrën, nordiket me sho-shoqen, madje dhe Greqia për Qipron, se aq e ka influencën. Nën petkun e shumë ngjyrjave, buzëqeshjeve, përdredhjeve dhe haresë së një feste të shfrenuar homoseksuale, shpërthejnë pasionet e vjetra të nacionalizmës. Është e shpifur ta dish se për kë do të votojnë ish-republikat ruse apo vendet balltike. Kemi të bëjmë me një ngjarje muzikore, e cila po të merrej seriozisht nga Fuqitë e Mëdha mund të ishte sebeb për të nisur Luftën e Parë Botërore, kaq e mbrapshtë është politika që prodhon kjo farë mbështjellje e këngës europiane.
Përsa i përket shijeve estetike është prej vitesh një festival shumëngjyrësh i paradave gay, i cili ngulmon të kthehet në kriter moral. Këtu qëndron bezdia, jo tek shpallja e homoseksualitetit. Fjala vjen fitues i festivalit për këtë vit është Duncan Laurence prej Hollande, i cili në konferencën për shtyp të paraqitjes së tij në Eurosong bëri coming out, sepse nuk rrinte dot pa na e rrëfyer që është biseksual, pak a shumë si Ali Pashë Tepelena.
Deri këtu jemi në rregull, është jeta e tij personale dhe shijet e tij, por në momentin që e shpall në vigjilje të një Festivali Europian të Këngës, kjo është strategji, e cila të ndihmon, sepse kënga me thënë të drejtën me kriteret e Festivalit të Këngës në RTSH ka gjasa mos të pranohej fare në konkurim, jo më të fitonte. Me këtë nuk dua të them që fituesi e mori, sepse ishte gjysëm gay, por një arsye artistike për triumfin e tij e kam të vështirë ta gjej. Ka gjasa që unë mos të marr vesh nga muzika dhe të jem krejt gabim, andaj pres me zemër në dorë që në këtë pikë profesionistët e fushës gjysëm gay të ma hedhin poshtë këtë pretendim timin.
Tani, le të kthehemi tek Shqipëria, e cila është e fituar, se shkoi në finale. Kaq i duhet vendit tonë. Pastaj të tjerat janë diskutime të kota. Pse nuk i dhamë shumë pikë Italisë dhe përse Italia nuk na dha shumë pikë, nuk është debat muzikor, por gjeopolitik i nivelit të berberhanës.
Shqipëria nuk do e fitojë kurrë Eurosong-un. Le të çojë Jonidën apo Gentin. Atje nuk dëgjon njeri këngën, por kanë halle të tjera. Fakti që në këtë festival nuk e qasin Kosovën, tregon se në ç’mulli çon ujë kjo ngjarje, e cila flet për fitoren e lirisë kundër paragjykimeve dhe diskriminimeve racore. Gjithë komplekset e inferioriteve të sherrnajave nacionaliste zhvendosen në këtë festival, por në një mënyrë qesharake, karikaturë që nuk e shpëton dot as botën gay, e cila na e “shet” tolerancën, sepse një gay azer, voton gjithmonë një gay rus dhe anasjelltas, por kurrë një gay orthodokso-sllav nuk e voton një gay romano-latin.
Në fund, në mënyrë që mos të lodhem me përgjigjen ndaj atyre që do më akuzojnë për homofobi, po them se shijet seksuale të dikujt nuk më kanë interesuar kurrë as në muzikë, shkrimtari, arte, modë, ekonomi, politikë, kuzhinë dhe jetën e përditshme. Sepse, njeriu është krijuar nga Hyju në liri të plotë. Prandaj, dëgjoj me endje Queen, sido që i pëlqente të ishte Freddie Mercury, lexoj Allen Ginsberg të beat generation për të mos shkuar te Pasolini e kështu me radhë. Nuk kemi si ta bëjmë hasha Baronin Franc von Nopça, albanologun e shquar, i cili e vrau veten pasi u kujdes që më parë të vriste të dashurin e tij shqiptar. Kjo ndodh, sepse këta njerëz nuk e bënin kryeveprën e tyre, pse ishin homoseksualë, por sepse kishin mision të linin gjurmë që do i përjetësonin.
Prandaj, Shqipëria edhe sikur të çojë në Eurosong Elton John-in, nuk ka për të fituar kurrë, sepse Rusia sido ta rrotullojmë flamurin e ylberit do votojë për Azerbaxhanin dhe anasjelltas.
