Humbja e rëndë e Erdoganit dhe urimet absurde të Ramës

Është interesante të shikosh se kush tjetër, krahas Edi Ramës, ia uron fitoren Erdoanit. Në mesin e uruesve hyjnë kampionë të demokracisë si Millorad Dodiku, lideri i serbëve të Bosnjës dhe aktualisht kryesues i kryesisë së Bosnjë-Hercegovinës, kryetari i Serbisë, Aleksandar Vuçiq, presidenti i Palestinës, Mahmud Abbas, presidenti i Azerbajxhanit, Ilham Alijev, presidenti i Guinesë, Alpha Conde, kreu i Partisë së Aksionit Demokratik të Bosnjës, Bakir Izetbegoviq.

A duhet që një lider shqiptar duke mbyllur sytë para fakteve t’ia urojë fitoren dikujt që – në fakt – ka pësuar disfatë gjithsesi të merituar. Erdoan e ka dëmtuar rëndë demokracinë turke, ai e ka shfrytëzuar përpjekjen për puç më 2016 si shkas për të goditur çdo kundërshtar politik, ka futur në burg dhjetëra gazetarë, ka fyer rëndë vendet perëndimore, në vendet e Ballkanit është sjellë si padishah që i mban nën kontroll politikanët lokalë, kudo ku ka pasur mundësi është përpjekur të përhapë islamin e tij politik. Represioni brutal kundër opozitës iu kthye si bumerang Erdoanit. Me gjasë edhe në çastin e humbjes me të kanë dëshirë të solidarizohen edhe bajraktarët e Ballkanit, sepse mënyra se si sundon Erdoani ngjall entuziazëm edhe në Tiranë, Prishtinë, Sarajevë e Beograd. Një burrë, një fjalë, një vendim.

Sidomos humbja e partisë së Erdoanit në Stamboll është kolosale dhe për demokracinë turke një lajm fantastik. Kandidati i partisë shekullare CHP, Ekrem Imamollu, është duke prirë me 27 mijë vota. Ky rezultat mund të ndryshojë vetëm nëse në kuti të votimeve i fusin duart militantët islamistë të AKP-së. Në Ankara humbja e AKP-së është edhe më e bindshme, por partia e Erdoanit ka paralajmëruar ankesa. Duket se AKP do të tentojë që përmes drejtësisë së kontrolluar prej saj t’ia vjedhë fitoren opozitës, e cila garoi në kushte të pabarabarta dhe e shtypur nga regjimi i Erdoanit.

Triumfi i opozitës në Turqi është një leksion për Lulzim Bashën, liderin e zbehtë të Partisë Demokratike të Shqipërisë. Opozita turke nuk bojkotoi zgjedhjet, nuk bojkotoi institucionet, nuk përdori dhunë, siç po vepron Basha në Tiranë me një grusht militantësh. Opozita turke futi në garë kandidatë seriozë, punoi me ngulm për të bindur qytetarët mbi domosdoshmërinë e ndryshimeve, nuk u dorëzua në asnjë çast. Basha nuk ka cilësi të tilla të liderit siç kanë kandidatët e CHP-së apo të HDP-se kurde në Turqi. Sot Partia Demokratike e Shqipërisë është një firmë private e Bashës dhe e familjes Berisha. Duke qenë e tillë ajo nuk arrin të bind masat e gjera mbi nevojën e largimit nga pushteti të qeverisë aktuale socialiste, të zhytur thellë në skandale të korrupsionit dhe keqqeverisjes. Në Partinë Socialiste ka shumë funksionarë që janë të vetëdijshëm mbi batakun ku ka rënë partia. Hapi i ardhshëm do të duhej të ishte që figura me autoritet të PS-së të kundërshtonin valiun e Tiranës, i cili ngutet t’i dërgojë urime padishahut në Stamboll edhe kur ai pëson disfatë kolosale.

Mobilizimi i opozitës turke tregoi se edhe në rrethana shumë të vështira është e mundshme të bëhen kthesa të mëdha. Tani ndoshta edhe brenda partisë së Erdoanit disa do të marrin guximin për të kundërshtuar autokratin e ashpër. Para zgjedhjeve të fundit presidenciale në kopshtin e ish-presidentit Abdullah Gyl aterroi një helikopter. Prej tij doli shefi i ushtrisë Hulusi Akar. Qëllimi i kësaj «vizite» ishte që Gyl të «bindej» që të mos garonte në zgjedhjet presidenciale. Gyl nuk kandidoi me gjasë nga frika se mund të kishte pasoja nga regjimi i Erdoanit, nga i cili ai ishte distancuar ngaherë. Së fundi në mediat turke është spekuluar se ish-kryeministri Ahmet Dautollu, ish-kryetari Abdullah Gyl dhe ish-ministri i ekonomisë Ali Babaxhan mund të sfidojnë Erdoanin: duke themeluar një parti të re apo duke i bërë konkurrencë brenda AKP-së. 31 marsi i vitit 2019 do të hyjë në histori si ditë kur Erdoani mori tatëpjetën politike. Këtë ashiqare nuk e ka kuptuar Edi Rama. Siç nuk e ka kuptuar as Lulzim Basha se ndryshimet politike nuk arrihen nëse si lider nuk ke kredibilitet.