“Nastradini dhe Korça”
-Qaf’e Thanës. Deri këtu shkeli këmba e xha Nastradinit, -tha Qazimi. -Deri këtu. Pastaj u kthye, se s’ia mbajti të zbriste në vendet e Korçës. Kish gjetur shesh e bënte përshesh. Në Korçë nuk i shkonin dot pallavrat. E përse? Oh, përse, përse!
-U kthye Nastradini se, nuk e di ti, që korçari s’gënjehet dot kurrë? S’gënjehet, se ka parë mortungjatjeta. Ka parë dynja. Ka gjezdisur. Ka rrojtur atje ku s’jetohet kollaj. Pa ka bërë dhe para. Para, para të shkreta. Rron edhe këtu korçari. Është i zoti. S’gënjehet dot. Po ç’ti bësh kohës? Ka disa që e gënjejnë edhe tashti. Po, ka. Ka, po ata le të kujtojnë se korçarin s’e gënjeu as Nastradini. . . Ne korçarët e shohim mirë gjendjen, ndaj heshtim. – Dhe me të vërtetë hesht edhe Qazimi, duke më hedhur një vështrim, si me frikë e dyshim. . .
Petro Marko, “Ditën që rrojta unë…”
