Në Rilindjen e Edi Ramës, asgjë nuk ndodh si pasojë e standardit, asnjë shfaqje nuk i lihet rastësisë, asnjë arrestim nuk është pjesë e forcës së ligjit literalisht, e për pasojë asnjë dorëheqje nuk mund të jetë model i reflektimit, pos imponimi për hir të shfaqjes.
Largimi i Arben Isarajt, ish ministrit të Brendshëm, ish zëvendës ministrit të Drejtësisë, e deri sot ish drejtorit të Drejtorisë së Patentave, vështirë se nuk e ka lënë litarin jashtë. Në pamje të parë të arrestimi i të vëllait një ditë më pare që solli dorëheqjen e drejtorit të Patentave me motivacionin “largohem për të mos ndikuar në procesin e hetimit të tim vëllai”, ngjajnë me një litarë të lënë jashtë në adresën e vetëm një njeriu, Fatmir Xhafajt.
Kushdo që ka minimumin e njohurisë juridike, e di mirë se Arben Isaraj si Drejtor i Patentave nuk ka asgjë në dorë për të ndikuar në procesin hetimor të të vëllait. Po të ishte e kundërta i vëllai i tij do kishte çarë ferrën si fjala vjen Lul Berisha dje, apo njësoj si Geron Xhafaj 4 muaj më parë kur u kap gafil me zë e pa figurë nga Babalja.
Prandaj, sot dorëheqja e Arben Isarajt vjen si një shuplakë në fytyrën e Fatmir Xhafaj i cili sot gafurret me mega-operacioni policor për të cilin u detyrua bashkë me policinë e tij të vihej në urdhrat e DEA-s amerikane dhe policisë gjermane, aleatë të cilët janë sot realisht “Policia që Duam”.
Fatmir Xhafaj dhe Edi Rama flitet se janë prej kohësh në një betejë, e cila ka nisur që prej momentit kur ish ambasadori Donald Lu e detyroi kryeministrin sovran të vilajetit të Shqipërisë, ta emëronte atë Ministër të Brendshëm. Në kulmin e suksesit në dukje të mega-operacionit policor me 60 të arrestuar, për Fatmir Xhafajn e sotmja nuk ishte shansi për të bërë paqe me djajtë e brendshëm, qoftë edhe për një ditë, për një orë apo qoftë edhe për një moment. Arben Isaraj, nuk është nga ata zyrtarë që ka e lidhur shpirtin me karrigen, dhe e ka treguar më shumë se njëherë duke pranuar cilëndo detyrë që i ka caktuar partia në të cilën militon.
Për këtë arsye, dorëheqja e tij më së paku duhet paragjykuar e më sëshumti duhet përshëndetur si një standard që dikush në të njëjtën parti, apo dhe qeveri nuk e ka. Por, duke qenë se të tjerë zyrtarë të Rilindjes janë përlyer shumë herë më keq, e shumë herë më fort sesa Arben Isaraj që nuk ka asnjë lidhje, kjo të bën të mendosh se dorëheqja e tij nuk mund të jetë vendim dhe aq personal sa edhe emërimi i tij. Aq më tepër, kur për shumë arsye, sidomos atë se kush është më i forti brenda Rilindjes, Fatmir Xhafaj dhe Edi Rama janë betejë të pashpallur me njëri tjetrin.
Arrestimi i dy ish deputetëve të PS-së të emëruar direkt nën firmën e Edi Ramës Kryeministër, nga super-operacioni policor de-jure i Fatmir Xhafajt është një mirë-keq “sukses” për Ministrin e Brendshëm, dhe peshë faji shtesë për Kryeministrin me kalem emërimesh në dorë. Si ka mundësi që edhe pas 5 vitesh qeverim-sundim të Edi Ramës, sa herë që ka një operacion droge, korrupsioni, tjetërsim pronash e çfarëdo lloj maskarallëku tjetër, gjithmonë aty ka ose një ish deputet PS-je, ose një ish deputet PS-je, ose një Kryetar Bashkie e Durrësit ende i lirë?
Si ka mundësi që ky arkëngjëll- kryeministër fut dorën në një thes me engjëj për të qeverisur vendin, dhe gjithmonë kap një djall si Ervis Rroshi, si Arben Ndoka, si Armando Prenga, si Lala i Elbasonit, si Gjushi i Durrësit e dreqi me të birin bashkë? Të gjithë këto pyetje nuk do të marrin përgjigje kurrë. As dje, as sot, as nesër.
E vetmja gjë që shohim sot është, heshtja shurdhuese e Edi Ramës pas dy cicërimash halli në Twitter, dhe një dorëheqje pa lidhje e një drejtori patentash, që më shumë sesa paqja pas stuhisë, ngjan qartazi me një tambur lufte brenda llojit bashkë me një urim prej neve që i shohim nga jashtë. “Kokat hëngshi”!.
