Bolonja. Sapo zbrit nga treni. Bolonja-Romë, vajtje ardhje, për t’ju përgjigjur një kërkese për punë. E të mendosh që ajo, Raffaella Del Rosario, 53 vjeç prezantuese dhe kërcimtare, modele e viteve 80 shfaqej në emisionet televizive të rëndësishme të futbollit. Ishte një personazh familjar, një fytyrë e bukur, jo vetëm për të apasionuarit e futbollit. Por mbi të gjitha, ishte bashkëshortja e Giuliano Giuliani, portierit që kishte luajtur dhe kishte fituar me Napolin e Maradonës. Ishte viti 1988, kur Napoli e përzgjodhi si zëvendësuesin e Garella. Është Napoli i “Pibe de oro” që kërkon të fitojë në Itali e Europë, por edhe Napoli i veseve dhe i joshjeve, i kokainës, lumenjve me shampanjë dhe i festive me drita të kuqe me eskorta të klasit të lartë.
Giuliani është menjëherë protagonist i fitimit të Kupës UEFA. Në vitin e dytë, skuadra e drejtuar nga Alberto Bigon fiton titullin kampion në Seria A, i dyti në historinë e Napolit dhe portieri është mes simboleve të suksesit të një Napoli që është titulluar për të luajtur në Kupën e Kampioneve, që për fat të keq nuk e luajti kurrë, sepse në verën e vitit 1990, klubi ndryshon dhe blen nga Milan, Giovanni Galli dhe për Giuliani mbyllen dyert e Napolit, të Europës dhe Kupës së Kampioneve. Përfundon karriera me tre vite te Udine. Udhëtime, veshje, jetë e bukurë, më pas një thikë në gjoks. Për Raffaella janë kujtime me momente lumturie, kur prekte qiellin me një gisht.
“Kur Giuliano më bënte të ndihesha mirë”. Raffaella dëshiron të tregojë edhe momentet dramatike që i kanë shënjuar jetën për gjithmonë dhe ekzistencën. Giuliano? Një njeri i rezervuar, që kurrsesi nuk jepte përshtypjen e një të përdaluri. Gjithsesi, pas vetëm tre vite martesë më rrëfeu se ishte me SIDA. Në atë moment u ndjeva si e vdekur. Në atë kohë kishim një vajzë dhe nuk arrija të perceptoja se si mund të kishte ndodhur. Për atë jeta përfundoi shumë shpejt, por gjithashtu po aq shpejt u harrua dhe kjo nuk mu duk e drejtë. Sikur të mos kishte ekzistuar kurrë”, rrëfeu ish-bashkëshortja e portierit të ndjerë të Napolit.
I lindur në Romë, por i rritur në Arezzo, Giuliani, i datëlindjes 1958, var këpucët në gozhtë në vitin 1993 pasi festoi shpëtimin e Udinese në Seria A. Portieri u vendos në Bolonja, për të jetuar me familjen tre vitet e fundit të ekzistencës së tij të pafat, të kushtëzuar nga episode që me futbollin kanë pak të bëjnë. Që në 1992 një gazetë doli me titullin “Giuliaani ka AIDS”. Bota e futbollit u terrorizua, edhe pse futbollisti ishte ende në aktivitet. Ai as nuk konfirmon dhe as nuk përgënjeshtron. Por zhduket nga qarkullimi deri më 14 nëntor të vitit 1996 kur agjencitë mediatike njoftuan vdekjen e tij në spitalin e “Sant’Orsola” të Bolonjës, në repartin e sëmundjeve infective.
“Giuliano vdiq kur ishte vetëm 38 vjeç, duke lënë pas një vajzë, Gessica, që sot është 28 vjeç. Ishim njohur në një festë në vitin 1987 dhe ramë menjëherë në dashuri. Futbollisti dhe prezantuesja e televizioneve. Më pas martesa që zgjati nga viti 88 deri në vitin 91. Deri kur më rrëfeu për sëmundjen. Ishte më i trishtuar se zakonisht. Më shikonte por nuk më fliste. Më pas pa u ndalur më tregoi se kishte bërë analiza dhe se nga përgjigja kishte mësuar se ishte prekur nga virusi i HIV dhe se nuk kishte shpëtim. Ishte një thikë në gjoks. Nuk arrija të thoja asgjë. Por brenda meje pyesja: pse mua? Por si mundi të ndodhë, ai që nuk ishte droguar kurrë, që ishte sportist, që nuk dashuronte jetën e natës? Me zë të ulët më regoi se më kishte tradhëtuar një herë. Një herë të vetme. Një tradhëti e një nate, më 7 nëntor 1989, në dasmën e Maradonës në Buenos Aires. Unë nuk shkova, sepse sapo kisha lindur”, vijon rrëfimi i Raffaellas.
Një dasmë shumë e përfolur, që e raportuan të gjitha kronikat e asaj kohe, sikurse ishte edhe ai Napoli i asaj kohe jashtë fushe: kokainë, festa, orgji, luks, madje edhe përfshirje me Camorran. “Për mua ishin 6 muaj ferri, sepse u desh të nënshtrohesha ndaj analizave. Gati sa nuk luajta mendsh. Fatmirësisht nuk isha infektuar, por nuk mund të qëndroja më me një burrë që më kishte tradhëtuar. Kështu u ndava. Por qëndrova si mbështetja e vetme e një jete që po përfundonte. Dhe kur mësova se ishte shumë keq, në spital, shkova me nxitim tek ai. Fatkeqësisht nuk pata kohë as të kuptoja apo të flisja me mjekët. Po atë natë, Giuliano vdiq për shkak të një krize mushkrish, e shkaktuar nga gjëndja e avancuar e sëmundjes. Askush nga shokët e vjetër të futbollit nuk u bë i gjallë, as në vitet e mëvonshme. Askush nuk u kujtua për atë. I kërkova Maradonës dhe presidentit Ferlaino që të organizonin një ndeshje për ta kujtuar, por as që u përgjigjën. Njëlloj sikur Giuliano të mos kishte ekzistuar kurrë. Kjo është e vërteta dhe zhgënjimi im ndaj botës së futbollit. Ndonjëherë më duket sikur jetoj në një film fantashkence. Tani jam beqare, me tre fëmijë, dy prej të cilëve jetojnë me mua në një shtëpi me qira në Bolonja. Pas Gessica pata Andran nga një lidhje me një mik, ndërsa më vonë nga një bashkëshort i dytë lidna Maria Vittoria, që sot është 18 vjeç. Jam edhe gjyshe e një mbese Alessia, 8 vjeç. Më mjafton të gjej një punë, si në kohët e vjetra. Në fund të fundit besoj se jam ende një femër e pëlqyeshme, me shumë dëshirë për të punuar”, përfundoi rrëfimi i ish-bashkëshortes së futbollistit të Napolit, Giuliano Giuliani.
