Izraeli ka për qëllim shkatërrimin e shtëpive të 173 familjeve palestineze që jetojnë në komunitetin e vogël të klanit të Khan al-Ahmarit, së bashku me shkollën që u shërben 150 fëmijëve të zonës.
Muajin e kaluar, gjykata e lartë e drejtësisë e Izraelit hoqi pengesën e fundit për këtë akt barbarie të prishjes së një komuniteti të tërë në mënyrë që të transferonte me forcë banorët e tij dhe të merrte tokën e tyre. Izraeli ka njoftuar se toka nga e cila do të dëbohen këta palestinezë do të shërbejë për të zgjeruar vendbanimin e afërt të Kfar Adumim.
Historia e Khan al-Ahmarit ilustron politikën e Izraelit për të dëbuar dhjetëra komunitete palestineze nga zonat që ajo planifikon të aneksojë zyrtarisht. Për të minimizuar kritikat ndërkombëtare, Izraeli zakonisht përpiqet të dëbojë banorët ngadalë duke krijuar kushte të padurueshme të jetesës që i detyrojnë ata të largohen nga shtëpitë e tyre, pa vullnetin e tyre të lirë.
Për këtë qëllim, autoritetet refuzojnë t’u lidhin këtyre banorëve ujin e pijshëm dhe energjinë elektrike, nuk autorizojnë ndërtimin e shtëpive apo strukturave të tjera dhe kufizojnë kullotat e tyre.
Tani, i inkurajuar nga shpërfillja e hapur e Donald Trump për të drejtat e njeriut – ose mirësjellja themelore njerëzore për këtë çështje – dhe e forcuar nga ideja izraelite se Bashkimi Evropian është tepër i dobët për të vepruar me vendosmëri, autoritetet kanë rritur përpjekjet e tyre dhe kanë lëshuar urdhra të prishjes për të gjithë strukturat në Khan al-Ahmar.
Juristi Noam Sohlberg, i cili shkroi vendimin që hodhi poshtë peticionin kundër ekzekutimit të këtyre urdhrave, vuri në dukje premisën “e padiskutueshme” se “ndërtimi në kompleksin Khan al-Ahmar, si shkolla ashtu edhe vendbanimet, është e paligjshme”. Ai argumentoi se gjykata nuk duhet të ndërhyjë në veprimet e “zbatimit të ligjit” të shtetit.
Megjithatë, këta banorë nuk e kanë thyer ligjin qëllimisht. Politika izraelite i ka penguar ata që të aplikojnë edhe për lejet e ndërtimit. Kjo i ka lënë pa zgjidhje, por për të ndërtuar pa leje dhe, pasi asnjë komunitet nuk mbetet në amulli, ata kanë vazhduar zhvillimin dhe ndërtimin në atë mënyrë.
Autoritetet e planifikimit që ishin aq të paefektshëm në hartimin e një plani për komunitetin ose lidhjen e tij me shërbimet e ujit, energjisë dhe kanalizimit, u bënë tejet efektive kur erdhi momenti i zbatimit të urdhrit të prishjes.
Nëse bashkësia nuk mund të ndërtojë ligjërisht, vendimi i gjykatës që ndërtimi i tyre është i paligjshëm është cinik, formalist dhe manipulues.
Nuk ka asnjë mënyrë për të mbuluar sheqerin: qeveria jonë synon të kryejë një veprim që mund të përbëjë një krim lufte. Gjykata jonë e lartë nuk e ka përdorur fuqinë e saj për të ndaluar këtë, dhe në vend të kësaj zgjodhi të japë një maskë të ligjshmërisë për këtë akt të dënueshëm. Duke vepruar kështu, gjykata tani është bashkëpunëtore në përgjegjësinë për vendimet e fajtorëve kryesorë: kryeministri, ministri i mbrojtjes dhe gjeneralët e lartë.
Nëse Izraeli lejohet të vazhdojë me transferimin me forcë të këtij komuniteti relativisht të mirë, do të jetë shumë më e lehtë të bëhet e njëjta edhe me dhjetëra komunitete më të vogla. Për më tepër, rrënimi i Khan al-Ahmarit do të ketë pasoja të rëndësishme për zgjidhjet e mundshme të konfliktit izraelito-palestinez: pastrimi i zonës nga palestinezët do të zgjasë në mënyrë efektive Bregun Perëndimor nga veriu në jug.
Më 5 qershor, kemi shënuar 51 vjet kur Izraeli pushtoi territoret palestineze në luftën e vitit 1967. Bashkësia ndërkombëtare dhe Mbretëria e Bashkuar e interpretojnë si një situatë e përkohshme që duhet të përfundojë në dy shtete, Izraeli e sheh si një fazë të përkohshme që do të përfundojë me aneksimin formal të shumicës së tokës palestineze.
Britania ka të gjitha mjetet e nevojshme për të parandaluar zemërimin e transferimit të dhunshëm: është një aktor i rëndësishëm global, një anëtar i përhershëm i këshillit të sigurimit të OKB dhe një anëtar i NATO-s. Ajo ka lidhje të forta kulturore, diplomatike dhe tregtare me Izraelin, me më shumë se 7 miliardë dollarë në tregtinë bilaterale vjetore. Këto asete i japin qeverisë britanike levat e mjaftueshme për të shpëtuar popullin e Khan el-Ahmarit. A posedon vullnet politik për t’i përdorur ato?
