Nga Mimoza Koçiu
Pak muaj pasi nisi punë Rilindja, u ndryshua mënyra e marrjes së ilaçeve të kemioterapisë tek farmacia e spitalit. Pacienti nuk i merr më vetë (kur gjenden), siç ishte para Rilindjes, por thjesht i injektohen të përgatitura, pa pasur mundësi të shikojë vetë, se çfarë ilaçesh i kalojnë në serum. (Nuk duhet të jesh mjek për të lexuar kutinë e ilaçit, a konstatuar dozën që të ka dhënë mjeku)
Tani shpiket një metodë e re, për të torturuar të sëmurët që duhet të bëjnë kontrolle periodike tek Onkologjiku. Pacienti duhet të vijë në Tiranë, tek Onkologjiku vetëm për të lënë një ditë e orë vizite, se teknologjia nuk ka mbërritur këtu, nuk bëjnë dot planifikim me telefon, a larg qoftë me e-mail. Pasi i caktohet dita dhe ora, pacienti kthehet në shtëpi, në rrethin e vet, për t’u rikthyer në Tiranë tek onkologjiku ditën e caktuar të vizitës. Nëse mjeku gjatë vizitës mendon se ke nevojë për një analizë tjetër, a eko, çka gjithnjë ndodh, se është pjesë e kontrollit periodik, nuk ke shanse ta bësh atë ditë.
Do shkosh prapë te sporteli të bësh planifikimin për një tjetër ditë për ekon. Pastaj kthehesh prapë në rrethin tënd, e do rikthehesh tek Onkologjiku ditën e caktuar. E meraku po aq i madh është se mos duhet ndonjë analizë tjetër, se prapë duhet të bësh planifikim, të kthehesh në rrethin tënd e të vish prapë në Tiranë….e kështu vazhdon cikli rraskapitës e antinjerëzor të cilit i nënshtrohen pacientët e onkologjikut nën kujdesin e posaçëm të atyre që thonë se po bëjnë reformat e papara në këta 20 e kusur vjet!
Së pari pacientët mërziten e rruga vajtje-ardhje, tre herë në rastin më të mirë kushton. Dikush mërzitet dhe e braktis këtë proces jetik, çka “u bën punë” rilindasve, se ulen statistikat e të sëmurëve që trajtohen në Onkologjik.
Dikush tjetër, sipas mundësisë, e kryen në privat analizën a ekon e kërkuar, të paktën kursen vajtje-ardhjen e radhës. Të tallesh kështu me dhimbjen e një sëmundje të pashërueshme, e të torturosh këtë kategori të sëmurësh që veç shpresës nuk kanë gjë tjetër? Zoti mos ju faltë, se e dini se ç’bëni!
