Të lindësh një fëmijë për të shpëtuar martesën?

Lindja e një fëmije për të kapërcyer krizën nuk është një zgjidhje ideale. Psikologu shpjegon se cilat janë rreziqet më të cilat çifti dhe fëmija përballen.

“Marrëdhënia jonë është në krizë, por në qoftë se vjen një fëmijë, ndoshta shumë gjëra do të ndryshojnë…”.
Lindja e një fëmije në mënyrë të pashmangshme përfshin një sërë ndryshimesh shpesh të patolerueshme edhe për çiftet që në vështirësinë e parë hyjnë në krizë për shkak se duhet të organizohen në terma të kohës dhe hapësirës. Për dy njerëz me një marrëdhënie tashmë të bllokuar, me konflikte para-ekzistuese dhe pakënaqësi, kur vendosin të konceptojnë një fëmije, gjërat ndryshojnë. Mendimi se në qoftë se sjellim në jetë një fëmijë “zgjidhim problemet tona” e vendos subjektin para kufijve të tij: “Një person i tretë na mban bashkë, ose do të ndahemi”.
Armëpushimi mund të zgjasë gjatë gjithë periudhës së parë, ndryshon bilanci, vëmendja do të shkojë tek foshnja.
Nëna gjithmonë do të ketë më pak kohë për partnerin e saj dhe gjithmonë do të kërkojë më shumë pjesëmarrje për kujdesin dhe ushqimin e fëmijes, duke iu larguar hapësirës për çiftin. Kështu dëbimi definitiv do të jetë i pashmangshem dhe i nevojshëm për të theksuar ndarjen dhe stresi do të përfshijë pashmangshmërisht familjen.
Vështirësia në menaxhimin e këtyre situatave do të çojë në një pikë kthese ku gjërat në vend të shkonin më mirë, do të behën më keq.
Në rastin më të mirë, megjithëse në një kuptim të gjerë, fëmija i ri do të priret për të marrë rolin e “shpëtimtarit” dhe do të peshojë mbi vete përgjegjësi të mëdha.
Çdo individ zë një pozitë të veçantë brenda familjes. Por në këtë rast fëmija do të marrë funksionin e ‘shpëtimtarit’. Karpman flet për një “trekëndësh dramatik” të përfaqësuar nga tre llojet e pjesëmarrësve: Persekutuesi, viktima dhe shpëtimtari. Rolet e tyre mund të jenë të këmbyeshme, për një arsye apo tjetër. Por në thelb, “ai që shpëton” ka nevojë për “ndihmën” e tjetrit në mënyrë që të ndjehet i rëndësishëm dhe të dobishëm dhe për të kompensuar sensin e tij të pasigurisë. Kjo është e vetmja mënyrë që ai di për t’u pranuar nga të tjerët. Ekziston rreziku, pra, se në qoftë se ai nuk ‘njihet’ mund të kthehet në një ‘përndjekës’ të vërtetë.
I shtyrë nga zemërimi i tij ai do të priret për të ndëshkuar dhe të marrë hak mbi të gjithë dhe çdo gjë, duke u bërë edhe ‘viktimë’ e një mekanizmi për të cilën ai nuk ka zgjedhur për t’u bashkuar.
Është e qartë, pra, se zgjidhja për të sjellë një fëmije në jetë nuk është ideale për të mbrojtur çiftin. Një fëmijë nuk mund të shmangë konfliktin.
Çifti mund të zgjedhë rrugën e dialogut dhe komunikimit, si thelbësore për të izoluar problemet dhe zgjidhur ato.
Konceptimi i një fëmije duhet të jetë fryt i dashurisë, dhe jo përpjekja e fundit për të shpëtuar një martesë!
Burimi: PianetaDonna